Гары Потэр і Вязень Азкабана - Дж. К. Роўлінг

- Добра! Але пойдзем вакол цяпліц!- ледзь дыхаючы сказала Герміёна.- Нам трэба добра бачыць дзверы Хагрыда, але так, каб мы самі нас не пабачылі! Мы пэўна ўжо дабраліся да хаціны!

Моўчкі абдумаўшы тое, што сказала яму Герміёна, Гары кінуўся з места, а дзяўчынка пабегла следам за ім. Яны ашалела прамінулі градкі з гароднінай, за імі цяпліцы, потым супыніліся на хвілінку і зноўку прыпусцілі хутка, як толькі маглі. Агінулі пасаджаную на ўскрайку Забароненага леса Лупцуючую Вярбу...

Схаваўшыся ў ценю дрэў Гары азірнуўся навокал, праз імгненне да яго даплучылася цяжка дыхаючая Герміёна.

- Добра,- выдыхнула яна,- Цяпер трэба дабрацца да хаціны. Не трапь анікому на вочы...

Яны моўчкі прабеглі між дрэў, трымаючыся узлесся. Калі яны ўбачылі хаціну Хагрыда ў яе дзверы пастукалі. Гары і Герміёна хутка схаваліся за шырокім дубам і асцярожна вызірнулі з абодвух яго бакоў. Дзверы адчыніліся і на парозе аб’явіўся Хагрыд, бледны і калоцячыйся. Ён азірнуўся навокал і тут Гары пачуў уласны голас.

- Гэта мы. Мы пад Мантыяй-Невідзімкай. Пусці нас і мы яе здымем.

- Вы не ‘вінны былі прыходзіць!- прашапатаў Хагрыд у адказ. Потым адыйшоў у бок і хутка зачыніў дзверы.

- Гэта самы дзівосны ўчынак, які мы колісь рабілі,- палка прамовіў Гары.

- Давай пакрысе рухацца,- прашапатала Герміёна.- Нам трэба падыйсці як мага бліжэй да Бакбіка!

Яны крадком рушылі міма дрэваў, пакуль не заўважылі знэрваванага гіпагрыфа, што быў прывязаны да плота ля гарбузовых градак Хагрыда.

- Давай,- прашапатаў Гары.

- Не,- адказала Герміёна.- Калі мы вызвалім яго зараз, людзі з камітэта вырашаць, што Хагрыд адпусціў яго! Мы павінны дачакацца, калі яны прыйдуць і ўбачаць яго!

- Але тады нам застанецца не больш за шэсцьдзесят секунд,- адказаў Гары, падобнае, здавалася яму, амаль што немагчымым.

У гэты момант з хаціны адчуўся гук разбіваючагася парцаляну.

- Хагрыд выпусціў з рук малочнік,- прашапатала Герміёна,- зараз я знайду Скаберса...

Вядома, праз колькі хвілін яны пачулі здзіўлены віск Герміёны.

- Герміёна,- раптоўна спытаўся Гары,- а што калі мы зараз уварвемся туды і скрадзем Пэцігру..?

- Ані,- зжахалася Герміёна.- ты што не разумееш? Гэта будзе парушэннем аднаго з важлівых чарадзейскіх законаў! Лічыцца, што ніхто не мае права змяняць час, ніхто! І ці ты памятаеш, што сказаў Дамблдор, калі нас убачаць...

- Хто, акрамя нас саміх і Хагрыда нас можа ўбачыць!

- Гары, а што б ты падумаў, калі пабачыў сябе самога, урываючагася ў хагрыдаву хату?- спыталася дзяўчынка.

- Я... я вырашыў бы, што з’ехаў з глузду.- адказаў ён.- Ці, што тварыцца штосьці звязанае з чорнай магіяй... 

- Вядома ж! Ты нічога не зразумееш і мачыма паспрабуеш атакаваць сябе самога! Хіба ж гэта не відавочна? Прафесарка МакГонагал распавядала мне аб шмат якіх жахлівых выпадках, калі чараўнікі пыталіся ўмяшацца ў час... шмат хто з іх, нават забіў сябе самога ў будучым, ці мінулым...

- Добра!- адказаў Гары.- Гэта была толькі задума, я палічыў што...

Ён не паспеў скончыць, бо Герміёна штурхнула яго, паказаўшы на дзверы замка. Гары на колькі цаляў высунуў галаву з-за дрэва, каб лепей бачыць тое, што дзееца ля Галоўнага увахода. Па каменных прыступках спускаліся Дамблдор, Фадж, стары камітэтчык і кат Макнэйр.

- Зараз мы выйдзем надворак!- ледзь чутна прамовіла Герміёна.

І сапраўды, не мінула і хвіліны, як дзверы ў сад расчыніліся і адтуль у суправаджэнні Хагрыда выйшлі сам Гары, Рон і Герміёна. Без сумневу, найдзіўнейшага адчування Гары не меў аніколі ў жыцці. Ён стаяў схаваўшыся за дрэвам і назіраў сябе самога сярод гарбузовых градак.

- ‘сё добра, Бікі, ‘сё добра...- супакоіў гіпагрыфа Хагрыд, а потым развярнуўся да Гары, Рона і Герміёны.- Усё. Вам трэб ‘сці.

- Хагрыд, мы не...

- Мы раскажам ім, што адбылося на самой справе...

- Яны не заб’юць яго...

- С’ходзце! Не хапала шчэ, каб і вы трапілі з-з’ мяне ў бяду!

Пасля чаго, Герміёна выцягнула з кішэні Мантыю і, устаўшы сярод гарбузовых градак, накінула яе на сябе, Гары і Рона.

- Хут’ с’ходзьце. Ня слуха’це...

У ўваходныя дзверы хаціны пастукалі. Гэта прыбыла каманда па катаванню. Хагрыд развярнуўся і рушыў назад ў дом, пакінуўшы дзверы ў сад прыадчыненымі. Гары ўбачыў плямкі прымінаемай травы і пачуў, як адступілі тры пары ног. Ён, Герміёна і Рон адыйшлі... але цяпер ён з Герміёнаю маглі, праз прыадчыненныя дзверы, чуць тое, што адбываецца ў хаціне палясоўшчыка.

- Дзе жывёла?- спытаўся халодны голас Макнэйра.

- Там... звонк’,- прахрыпеў Хагрыд.

Гары паспешліва схаваў галаву за дрэва, калі твар Міакнэйра высунуўся у вакно і паглядзеў на Бакбіка. Потым пачуўся голас Фаджа.

- Мы... эээ... Хагрыд, мы павінны прачытаць табе афіцыйнае апавяшчэнне аб пакаранні. Я зраблю гэта хутчэй. А потым ты і Макнэйр павінны будзеце яго падпісаць. Макнэйр, ты таксама павінен слухаць, такая працэдура...

Твар Макнэйра зноўку схаваўся за фіранкамі. Трэба было дзейнічаць ці зараз, ці ніколі.

- Чакай тут,- прашапатаў Гары Герміёне,- я сам усё зраблю.

Голас Фаджа адчуўся зноў. Гары выбег з-за дрэва, скочыў праз плот і наблізіўся да стаячага між гарбузовых градак гіпагрыфа.

“Згодна з пастановаю Камітэта па знішчэнні небяспечных істот, гіпагрыф Бакбік, які надалей будзе менавацца асуджаным, павінен быць катаваны шостага чэрвеня на заходзе сонца...”

Імкнучыся не мыргаць, Гары наблізіўся да гіпагрыфа і зірнуў у яго разлютаваныя памаранчавыя вочы, а затым прыхіліў галаву. Бакбік прыўстаў на свае лускаватыя калені, а потым зноўку падняўся на ногі. Гары наблізіўся да яго і прыняўся важдацца з вяроўкай, якой таго прывязалі да плота.

“... праз адсячэнне галавы. Катаванне будзе здзейснена, праз ката Вольдэна Макнэйра, прызначанага дзеля гэтага камітэтам...”

- Давай, Бакбік,- прамармытаў Гары,- мы прыйшлі дапамагчы табе. Хуценька...

- “...пра што, той падцвердзіць пісьмова”. Хагрыд, а ты павінен падпісаць тут...

Гары з усяе моцы цярнуў за вяроўку, але Бакбік усадзіў кіпцюры ў зямлю і не рушыў.

- Ну, давайце скончым гэта па хуткаму,- адчуўся з хаціны пранізлівы голас старога камітэтчыка,- Хагрыд, я лічу, табе лепш будзе застацца ў хаце...

- ‘ні, я... я жадаю быць з ім... я не хачу, каб ён знаходзіў’ ў самоце...

З хаціны адчулася рэха крокаў.

- Бакбік, хадзема!- прасыкаў Гары.

Гары з усяе моцы пацягнуў за вяроўку, што была абвязага вакол шыі гіпагрыфа і той паволі, раздражнённа грукочачы крыллем, рушыў наперад. Да Забароненнага леса заставалася дзесяць футаў і іх цяпер было добра бачыць з задніх дзвярэй хаціны.

- Калі ласка, адну хвіліну Макнэйр,- адчуўся голас Дамблдора.- Ты таксама павінен падпісацца. Крокі супыніліся. Гары мацней пацягнуў за вяроўку, Бакбік злосна пстрыкнуў дзюбай, але пайшоў троху хутчэй.

З-за дрэва высунуўся збялелы твар Герміёны.

- Гары, шпарчэй!- аднымі вуснамі прамовіла яна.

Гары ўсё яшчэ чуў голас Дамблдора ў хаціне. Ён ўзмацніў ціск на вяроўку і Бакбік неахвотна перайшоў на рысь. Яны дасягнулі ўзлесся...

- Хуценька! Хуценька!- прастагнала Герміёна, яна выскачыла з-за дуба, падбяжала да Гары і схапіўшы за вяроўку таксама яе пацягнула. Дадатак вагі прымусіў гіпагрыфа рушыць яшчэ хутчэй. Гары азірнуўся, яны былі па-за межамі нечых вачэй, але таксама не маглі бачыць тое, што тварылася ў хагрыдавым садзе.

- Стой!- прашапатала Герміёна.- яны могуць пачуць нас...

Заднія дзверы з грукатам адчыніліся. Гары, Герміёна і Бакбік, супыніліся і нават гіпагрыф, уважліва прыслухаўся.

Спачатку было ціха... А потым...

- Куды ён падзеўся?- спытаўся пранізлівы голас камітэтчыка.- Дзе жывёла?

- Ён быў прывязаны тут!- люта крыкнуў кат.- Я бачыў яго! Вось на гэтым вось месцы!

- Як незвычайна,- прамовіў Дамблдор і ў яго голасе пралуналі ноткі захаплення.

- Бікі!- хрыпла прамовіў Хагрыд.

Адчуўся свіст сякеры. Напэўна кат у разлютаванасці абрынуў яе на плот. Потым раздаўся хагрыдавы вой, але на гэты раз яны маглі пачуць словы.

- Уцёк! Уцёк! Б’аславёна яго дзюбанька, ён УЦЁК! Пэўна сам ас’абадзіўся! Бікі, ты ж мой разумны хлап’анятка!

Бакбік пачаў цягнуць за вяроўку, збіраючыся павярнуцца да Хагрыда. Таму Гары і Герміёне прыйшлося настолькі ўзмацніць ціск, што іх пяткі закапаліся ў глебу.

- Нехта развязаў яго!- зароў кат.- Мы павінны абшукаць тэрыторыю, лес...

- Макнэйр, калі гіпагрыфа сапраўды нехта скраў,- ўсё яшчэ захоўваючы ў голасе ноткі радасці, заўважыў Дамблдор,- няўжо ты лічыш, што злодзеі павядуць яго кудысь пешшу? Але калі жадаеш, можаш абшукаць неба... Хагрыд, ці не знойдзецца ў цябе кубачка гарбаты. Ці куфля брэндзі.

- Та’... та’ вядома ж, прафесар,- адказаў Хагрыд, голас якога аж аслабеў ад шчасця,- Хадземць, хадземць...

Гары і Герміёна ўважліва прыслухаліся. Яны пачулі адыходзячыя крокі, ціхія праклёны ката. Нарэшце запанавала цішыня.