Гары Потэр і Вязень Азкабана - Дж. К. Роўлінг

- Герміёна,- раптам сказаў Гары,- нам трэба спяшацца!

- Нам нельга! Я ўвесь час кажу табе...

- Ані ўва што не лезці! Але зараз Люпін пабяжыць ў Лес, прама на нас!

Герміёна войкнула.

- Хуценька!- прастагнала яна і кінулася адвязваць Бакбіка.- Хуценька! Але куда нам ісці? Дзе мы будзем хавацца? Дэментары аб’явяцца тут з хвіліны на хвіліну...

- Назад да Хагрыда!- адказаў Гары.- Там цяпер анікога няма... шпарчэй!

Яны пабеглі так хутка, як маглі, а следам за імі галопам несся Бакбік. За сваімі спінамі, яны чулі выццё ваўкалака...

Хутка яны ўбачылі хаціну палясоўшчыка. Гары рвануў на сябе дзверы, прапусціў усярэдзіну Герміёну і Бакбіка, заскочыў сам і зачыніў за сабою дзверы. У хаціне забрахаў вялізарны дог - Фанг.

- Цішэй, Фанг,- прамовіла Герміёна і паспяшалася, каб пачухаць сабаку за вушамі,- гэта мы! Гары,- звярнулася яна да хлопца,- ён быў настолькі блізка ад нас!

- Так...

Гары вызірнуў у вакно, але даволі складана было зразумець, што там адбываецца. Бакбік быў шчаслівы зноўку вярнуцца ў халупу. Ён выцягнуўся перад комінам, у задавальненні склаў крылы і здавалася быў гатовы даць добрага храпака.

- Мяркую, што мне трэба зноў выйсці надворак,- павольна сказаў Гары.- Я не бачу таго, што адбываецца... і нам будзе цяжка зразумець, калі прыйдзе час...

Герміёна падняла галаву. Яна з недаверам паглядзела на хлопца.

- Я ня буду спрабаваць умешвацца,- хутка прамовіў ён,- Але, як мы інакш даведаемся, што адбываецца і даведаемся аб тым, што надыйшоў час ратаваць Сірыюса?

- Так... ну добра... Я пасяджу тут з Бакбікам... Але, Гары, будзь асцярожны... там ваўкалак... і дэментары...

Гары выслізнуў надворак і абыйшоў хаціну. Недзе здалёк ён пачуў нейкія ляманты. Дэментары ўжо набліжаліся да Сірыюса... і хутка да яго павінны падбегчы ён і Герміёна...

Гары зірнуў у бок возера, яго сэрца знавалася, збіраецца выстукваць у яго грудзях пошчак. Той хто даслаў Патронуса павінен быў аб’явіцца ў любы момант.

Дзелю секунды ён нерашуча стаяў ля хагрыдавых дзвярэй. “Табе ніхто не павінен бачыць”. Але Гары не жадаў, каб хтось убачыў яго. Ён сам жадаў бачыць... ён жадаў ведаць...

Дэментары былі ўжо там. Яны адусюль аб’яўляліся з цемры і слізгалі па азёрным беразе... супрацьлеглым ад таго, дзе зараз стаяў Гары... яму не прыйдзецца праходзіць скрозь іх...

Гары прыпусціў наперад. Ён не мог думаць ані аб чым акрамя бацькі... А калі гэта быў ён... сапраўды быў ён... Ён павінен ведаць гэта, павінен усё высвятліць...

Возера было ўсё бліжэй, але не было аніякіх прыкмет таго, што там нехта быў. На тым беразе ён бачыў малюткія выбліскі срэбра... ад яго ўласных спроб выклікаць Патронуса...

Гары ўбачыў куст, што рос на самым беразе. Ён кінуўся да яго і вызірнуў праз лістоту. На процілеглым беразе зніклі апошнія срэбныя выбліскі. Хлопца прасякнула жахлівае хваляванне... з хвіліны на хвіліну...

- Давай жа!- мармытаў ён ўглядаючыся ў цемру.- Ну дзе ты ёсць? Давай тата...

Але ніхто так і не аб’явіўся. Гары глянуў на кола дэментараў, што згруджалася вакол іх на іншым беразе возера. Адзін з іх спусціў з галавы каптур. Надыйшоў час аб’явіцца ратавальніку... але на гэты раз ніхто не прыйшоў ім на дапамогу...

І тут нечакана... Гары усё зразумеў. Ён бачыў зусім не свайго бацьку... Ён бачыў сябе самога...

Гары скочыў з-за куста і выцягнуў сваю палачку.

- ЭКСПЕКТА ПАТРОНУМ!- пралямантаваў ён.

З кончыка палачкі выбліснула срэбра. Але цяпер гэта была не бясформенная хмарка, а бліскучая, асляпляльна бліскучая срэбная жывёла. Гары прыжмурыўся, спрабуючы разглядзець што гэта. Жывёла нечым нагадвала каня. Яна моўчкі прыпусціла ад яго галопам па паверхні возера. Хлопчык заўважыў як Патронус схіліўшы галаву кінуўся на знатоўпеўшыхся дэментараў... ён кружляў і кружляў міма гэтых чорных зданяў і яны, знікаючы сярод цемры... адыйшлі прэчкі.

Патронус вяртаўся. Зноў ён нёсся па паверхні вады, але на гэты раз да Гары. І гэта быў не конь. І нават не аднарог. Гэта быў алень. Ён блішчэў бы поўня ў небе... і ён павяртаўся да яго...

Алень спыніўся на беразе. Ён біў капытамі па мягкай глебе не пакідаючы на ёй слядоў і глядзеў на Гары сваімі вялізнымі срэбнымі вачыма. Патронус павольна схіліў сваю рагатую галаву. І тут хлопец ўсё зразумеў...

- Рагач,- прашапатаў ён.

Але як толькі ён дакрануўся да жывёлы сваімі дрыготкімі пальцамі, алень знік.

Гары застаўся стаяць выцягнуўшы руку. Раптам яго сэрца шалёна закалацілася, бо за сваёй спіной ён адчуў тупат капытоў... ён развярнуўся і ўбачыў Герміёну, якая спяшалася да яго, цягнучы за сабою Бакбіка.

- Чым ты займаўся?- люта спыталася яна.- Ты сказаў, што пойдзеш толькі паглядзець!

- Я толькі што выратаваў нам жыццё...- адказаў Гары.- Ходзь сюды... за куст... я растлумачу.

Герміёна слухала аповед Гары і яе рот ад здзіўлення зноў раскрыўся.

- Цябе хтось бачыў?

- Ты што мяне не слухала? Я сам сябе бачуў, але прыняў за бацьку! Усё добра!

- Гары, я не магу паверыць у гэта... ты змог выклікаць Патронуса, які адагнаў усіх гэтых дэментараў! Гэта ж най-найвышэйшая магія...

- Я ведаў, што атрымаецца,- адказаў Гары,- бо ўжо рабіў гэта... разумееш аб чым я?

- Ну ня ведаю... Гары, паглядзі на Снэйпа!

Яны высунуліся з-за куста і паглядзелі на другі бераг возера. Снэйп ўжо вярнуўся да прытомнасці. Ён начараваў насілкі і падняў на іх постаці Гары, Герміёны і Блэка. Чацвёртыя насілкі, якія ўжо плылі ў паветры паблізу ад яго без сумневу неслі на сябе Рона. Потым сваёй палачкай ён пусціў іх перад сабою і накіраваўся разам з імі да замку.

- Так, амаль што час,- напружана прамовіла Герміёна зірнуўшы на гадзіннік.- Мы маем каля сарака пяці хвілінаў перш чым Дамблдор зачыніць дзверы нашай палаты. Гэтага хопіць, каб выратаваць Сірыюса і вярнуцца назад, перш, чым хтось зразумее, што мы адсутнічалі...

Яны прыняліся чакаць, назіраючы, як па возеры плывуць адлюстраванні хмарак і слухаючы, як пад ветрыкам нешта шапоча куст, за якім яны хаваліся. Бакбік знудоціўшыся зноў прыняўся калупаць чарвей.

- Думаеш ён ужо там?- спытаўся, гледзячы на гадзіннік, Гары. Ён падняў галаву на замак, адлічваючы вокны ў Заходняй Вежы.

- Глядзі!- прашапатала Герміёна.- Хто гэта? Хтось выйшаў з замка!

Гары ўзірнуўся ў цемру. Нейкі мужчына спяшаў да аднаго з выхадаў з фальварка. За яго пасам нешта блішчэла.

- Гэта Макнэйр!- адказаў Гары.- Кат! Ён ідзе па дэментараў! Герміёна, час...

Дзяўчынка паклала свае рукі на Бакбіка і Гары падставіўшы рукі дапамог ёй падняцца на спіну гіпагрыфа. Потым абапёршыся нагой на адну з ніжніх галінак куста, хлопчык падняўся сам і сеў на бакбікаву спіну перад Герміёнаю. Падцягнуўшы вяроўку, ён прывязаў яе з іншага боку аброжка нібы лейцы.

- Гатова?- шэптам спытаўся ён у Герміёны.- Табе лепш трымацца за мяне...

Ён штурхнуў гіпагрыфа пяткамі па баках.

Бакбік хутка ўзмыў у цемру. Гары сціснуў яго бакі каленямі і адчуў, як перад ім ўздымаюцца і апускаюцца вялізныя магутныя крылы жывёлы. Герміёна вельмі моцна сціснула яго за талію і хлопец адчуў, што яго пачало нудзіць.

- Вой не... мне гэта не падабаецца... вох, мне гэта сапраўды не да спадобы...

Гары прыпусціў гіпагрыфа. Яны павольна падняліся да верхніх паверхаў замку... Гары пацягнуў за левы бок вяроўкі і Бакбік развярнуўся. Хлопчык спрабаваў палічыць мільгаючыя міма яго вокны...

- Тпруу!- загадаў ён, з усяе моцы пацягнуўшы лейкі на сябе.

Гіпагрыф запаволіў рух і супыніўся на месцы і толькі працягваў падымацца і апускацца на фут-другі, каб заставацца ў паветры.

- Ён там!- прамовіў Гары, зазірнуўшы у вакно перад якім яны супыніліся і знайшоўшы там Сірыюса. Гары выцягнуў руку і калі Бакбік апусціў крылы, каротка стукнуў у шкло.

Блэк падняў галаву. Хлопчык ўбачыў, як у таго адпала сківіца. Ён ўскочыў з крэсла на якім сядзеў і падбегшы да вакна паспрабаваў адчыніць яго, але яно было закрыта.

- Пасунься!- клікнула Герміёна і, працягваючы трымаццца за Гары левай рукой, правай дастала палачку.

- Алагамора!

Акно нечакана адчынілася.

- Што... як..?- слабым голасам вымавіў Блэк, вытарапіўшыся на гіпагрыфа.

- Забірайся... у нас няма часу.- сказаў Гары, шчыльна абедзьвума рукамі сціскаючы Бакбіка за гладкую шыю, каб стрымаць яго на месцы.- Табе трэба цікаць адсюль... Хутка тут будуць дэментары... Макнэйр ужо пайшоў за імі.

Блэк схапіўся абедзвума рукамі за аконную раму і высунуў праз яе галаву і плечы. Яму пашанцавала, што ён быў настолькі схуднелым. У лічаныя секунды ён паставіў сваю нагу на спіну гіпагрыфа і праз імгненне ўжо сядзеў ззаду Герміёны.

- Добра, Бакбік,- крыкнуў Гары, хістнуўшы за вяроўку,- давай наверх, на Вежу!

Гіпагрыф ўзмахнуў сваімі магутнымі крыламі, яны зноў рэзка ўзняліся ў паветра і хутка былі ўжо на даху Заходняй Вежы. Бакбік з грукатам прызямліўся і Гары з Герміёнаю адразу сасклізнулі з яго спіны.