Гары Потэр і Вязень Азкабана - Дж. К. Роўлінг

Хтось адганяў дэментараў... кружляючы вакол яго, Сірыюса і Герміёны... Бразгочушчае смактанне аддалялася. Дэментары сыходзілі... вакол зноўку стала цёпла.

Сабраўшы апошнія кроплі сілы, Гары на колькі цаляў падняў твар і ўбачыў жывёлу аточаную святлом, якая скочыла праз возера прэчкі ад іх. Яго вочы засціў пот і ён бачыў усё вельмі размытым. Хлопчык паспрабаваў зразумець, што гэта была за істота... яна была бліскучай нібы аднарог. Змагаючыся сам з сабой, каб зноў не згубіць прытомнасць, Гары ўбачыў, як істота прыпыніла сваё галапаванне дасягнуўшы другога берага. Імгненне, Гары бачыў, як жывёла асвятліла кагосьці, хто вітаў яе вяртанне... ён падняў руку каб прылашчыць яе... ён выглядаў дзівосна знаёмым... але гэта немагчыма...

Гары нічага не разумеў. Ён быў не ў стане аб нечым думаць. Хлопчык адчую, як апошнія сілы пакінулі яго. Галава стукнулася аб зямлю і ён страціў прытомнасць.

— РАЗДЗЕЛ XXI —

Сакрэт Герміёны

- Жахлівыя справы... я ў абурэнні... гэта цуд, што аніхто не памёр... спрадвеку падобнага не здаралася, гэта як... гром сярод яснага неба, якое шчасце, Снэйп, што вы былі там...  

- Дзякую, міністр.

- Ордэн Мэрліна другой ступені, думаю так. А калі прыкласці напаганні і першай!

- Я сапраўды вам, шчыра дзякую, міністр.

- Ваша гідкая рана... мяркую, гэта справа Блэка?

- На самой справе, гэта былі Потэр, Візлі і Грэйнджэр, міністр...

- Не!

- Блэк зачараваў іх, я адразу ж гэта заўважыў. Калі меркаваць па іх паводзінах, гэта была Падманная Замова “Канфундус”. Здаецца ён прымусіў іх лічыць, што можа быць невінаватым. Яны не адказвалі за свае паводзіны. З іншага боку, з-за іх умяшальніцва, у Блэка была добрая магчымасць збегчы... здаецца яны папросту вырашылі злавіць Блэка самастойна. Дагэтуль ім шмат што сходзіла з рук... баюся, гэта стала прычынай іх празмерна высокіх думак аб сабе... асабліва ў Потэра, якому дырэктар даў завялікую волю...

- А, ну так, Снэйп... Гары Потэр, вы ж ведаеце... мы заўжды заплюшчваем вочы на тое, што яго датычыцца.

- Але... ці заслугоўвае ён, гэткага спецыяльнага стаўлёння да яго асобы? Напрыклад я адношуся да яго, як да любога іншага вучня. Любы навучынец быў бы неадкладна выгнаны са школы... як мінімум за тое... што паставіў пад гэткую небяспеку сваіх сяброў. Глядзіце, міністр: ён дзейнічаў супраць ўсіх школьных правіл... і гэта ўлічваючы тое, што меры засцярогі былі прыняты, менавіта дзеля яго бяспекі, а ён... быў ноччу, па-за межамі школы, ды яшчэй і размаўляў пры гэтым з ваўкалакам і забойцам... Больш таго, у мяне ёсць падставы меркаваць, што ён, акрамя ўсяго, незаконна наведваў Хогсмід...

- Ну, ну... пагледзем, Снэйп, пагледзем... хлапчук хутчэй за ўсё, папросту зглупіў...

Гары ляжаў шчыльна заплюшчыўшы вочы і прыслухоўваючыся. Ён адчуваў найвялізную слабасць. Словы што ён чуў здавалася вельмі павольна ішлі ад вушэй да яго мозгу, таму зразумець што-небудзь было вельмі цяжка. Ён адчуваў сябе так, быццам яго рукі і ногі наліліся свінцом, а павекі былі настолькі цяжкімі, што было немагчыма расплюшчыць вочы... Гары жадаў толькі аднога, ляжаць ў гэтым далікатным ложку, заўжды...

- Што мяне здзівіла больш за ўсё, дык гэта паводзіны дэментараў... Снэйп, вы сапраўды ня ведаеце, хто адагнаў іх?

- Ані, міністр. Калі я апрытомеў, яны ўжо разыходзіліся на свае месцы, ля ўваходаў...

- Неверагодна. Я разумею – Блэка, а Гары, а дзяўчынку...

- Калі я дабег да іх, яны ўжо былі знепрытомленымі. Я першым чынам звязаў Блэка, а потым выклікаў насілкі і даставіў іх усіх у замак.

Яны сціхлі. У гэты момант гарын мозг, здавалася пачаў працаваць крыху хутчэй  і ў яго засмактала ў жываце з голаду...

Ён расплюшчыў вочы.

Навокал усё было злёгку размытым. Нехта зняў з яго акуляры. Хлопчык ляжаў у цёмным шпітальным крыле. У іншым кутку палаты, Гары заўважыў мадам Помфрэ, што стаяла спіной да яго, схіліўшыся над нечым ложкам. Гары прыжмурыўся. З-за рукой лекаркі, ён заўважыў рудыя валасы Рона.

Гары павярнуў галаву ў іншы бок. Праваруч яго ў ложку, асветленная месячным святлом ляжала Герміёна. Яе вочы таксама былі расплюшчаны. Герміёна ляжала, не

варухнуўшыся, бы скамянелая, але заўважыўшы, што Гары таксама ня спіць, прыціснула палец да вуснаў, а потым паказала на дзверы, што выходзілі ў калідор. Яны былі крыху прыадчынены і аддтуль былі чутны галасы Карнэліюса Фаджа і Снэйпа.

Мадам Помфры рушыла па палаце да гарынага ложка. Ён павярнуў галаву і паглядзеў на яе. Лекарка несла яму самую агромістую плітку шакаладу, якую ён бачыў у сваім жыцці. Яна больш нагадвала невялічкі валун.

- О, ты прачнуўся!- жыва прамовіла яна і пачала невялічкім малаточкам разбіваць плітку на асобныя кавалкі.

- Як там Рон?- адначасова спыталіся Гары і Герміёна.

- Жыць будзе,- змрочна адказала лекарка.- А што датычыцца вас двух, вы застанецесь тут пакуль я не буду задаволена вашым станам... Потэр, ты куды сабраўся?

Гары сеў у ложку, апрануў акуляры і ўзяў у рукі палачку.

- Мне трэба пабачыцца з дырэктарам,- адказаў ён.

- Потэр,- супакойваючы яго, прамовіла мадам Помфры,- усё файна. Блэка схапілі. Ён зараз замкнёны ў адным з верхніх пакоеў. З хвіліну на хвіліну аб’явяцца дэментары, каб выканаць Пацалунак...

- ШТО?!

Гары, а следам за ім Герміёна скочылі з ложкаў. Але крык хлопца быў пачуты ў калідоры і ў наступнае імгненне ў палату ўварваліся Карнэліюс Фадж і прафесар Снэйп.

- Гары, Гары, што здарылася?- усклікнуў заклапочаны Фадж.- Ты павінен быць у ложку... вы далі яму шакаладу?- трывожліва спытаўся ён у мадам Помфры.

- Слухайце, міністр!- прамовіў Гары,- Сірыюс Блэк не вінаваты! Пітэр Пэцігру інсцэніяваў уласную смерць! Мы яго сёння бачылі! Вы не павінны дазваляць, каб Дэментары, выканалі над Сірыюсам...

Але Фадж толькі пакруціў галавой з лёгкай усмешкай на твары.

- Гары, Гары, у тваім розуме ўсё пераблыталася, ты перажыў моцныя выпрабаванні, так што зноўку кладзіся ў ложык. Зараз у нас усё пад кантролем...

- ВЫ НЕ РАЗУМЕЕЦЕ!- пралямантаваў Гары,- ВЫ СХАПІЛІ АНІТАГО ЧАЛАВЕКА!

- Калі ласка, міністр, паслухайце,- Герміёна паспяшалася ўстаць паблізу Гары і ўмольваючы, паглядзела Фаджу ў твар,- я таксама яго бачыла. Пэцігру, ён анімаг, ён прыкідваўся ронавым пацуком і...

- Бачыце, міністр?- прамовіў Снэйп.- Абодва пад ўздзеяннем Канфундуса... Блэк добра папрацаваў з імі...

- НЯМА НАД НАМІ ЎЗДЗЕЯННЯ АНІЯКАГА КАНФУНДУСА!- зароў Гары.

- Міністр! Прафесар!- сувора сказала мадам Помфры.- Я раю вам неадкладна пакінуць палату. Потэр – мой пацент і ён не павінен хвалявацца!

- Я не занепакоены, я толькі спрабую сказаць ім, што насамрэч здарылася!- разлютавана прамовіў Гары.- Калі б яны выслухалі...

Але мадам Помфры нечакана запхнула ў гарын рот вялізны кавалак шакаладу. Хлопец затыкнуўся і лекарка скарыстаўшыся магчымасцю паклала яго ў ложак.

- Калі ласка, міністр, гэтым дзецям патрэбен супакой. Пакінце...

Дзверы зноўку адчыніліся і ўвайшоў Дамблдор. З вялізным намаганнем, Гары праглынуў шакалад і зноўку падняўся на ногі.

- Прафесар, Дамблдор, Сірыюс Блэк...

- Дзеля ўсяго святога!- гістэрычна ўсклікнула мадам Помфры.- Гэта шпітальнае крыло, ці што? Дырэктар, я настойваю...

- Мае прабачэнні, Попі, але мне неабходна пагаманіць з містэрам Потэрам і міс Грэйнджэр,- спакойна прамовіў Дамблдор.- Я толькі што бачыўся з Сірыюсам Блэкам...

- Мяркую, ён распавёў вам тую ж казку, якую ўклаў у свядомасць Потэру?- з лютасцю прамовіў Снэйп.- Нешта аб пацуках і жывым Пэцігру...

- Так, менавіта гэта ён мне і распавёў,- адказаў Дамблдор і зірнуў на Снэйпа праз свае акуляры ў форме дзвюх паўмесацаў.

- А мае словы што, ня маюць аніякага сэнсу?- гыркнуў Снэйп.- Я ня бачыў у Лямантуючай Халупе аніякага Пітэра Пэцігру і нават якіхсьці прыкмет яго існавання.

- Таму, што вы ў той момант ужо былі без прытомнасці, прафесар!- шчыра прызналася Герміёна.- Вы аб’явіліся зарана і не ўбачылі...

- Міс Грэйнджэр, ЗАШЫЙЦЕ СВОЙ ЯЗЫК!

- Чакайце, Снэйп,- перапужана прамовіў Фадж,- У юнай ледзі пераблытанасць у розуме, нам трэба ўлічваць гэта...

- Я хацеў бы пагаманіць з Гары і Герміёнай сам-насам,- рэзка сказаў Дамблдор,- Карнэліюс, Северус, Попі... ці вы не маглі пакінуць нас.

- Дырэктар!- прабалбатала мадам Помфры.- Ім неабходна лекаванне! Ім неабходна адпачыць...

- Гэта не можа чакаць,- мовіў Дамблдор.- Я настойваю.

Мадам Помфры сціснула вусны і адыйшла ў свой кабінет напрыканцы палаты, моцна ляпнуўшы пры гэтым дзвярмі. Фадж выцягнуў з камізэлькі залаты гадзіннік на ланцужку і паглядзеў на яго.

- Дэментары ўжо павінны былі аб’явіцца, пайду стрэну іх. Дамблдор, спадзяюся пабацыць вас наверсе.

Ён падыйшоў да дзвярэй і трымаў іх адчыненымі дзеля Снэйпа, але той не варушыўся.

- Вы, спадзяюся, не паверылі аніводнаму слову з гісторыі Блэка?- прашапатаў ён, гледзячы ў твар Дамблдору.