Гары Потэр і Вязень Азкабана - Дж. К. Роўлінг

- Малфой сам вінаваты!- адрэзаў Дын Томас. Крэйб і Гойл пагрозліва сагнулі свае цягліцы.

Вучні падняліся па каменных прыступках у апусцелы Вестыбюль.

- Я збіраюся даведацца, як ён маецца!- усклікнула Пансі і ўсе ўбачылі, як яна пабагла па мармуровых сходах угору. Слізэрынцы працягваючы мармытаць аб Хагрыдзе рушылі ў падзямелье, дзе знаходзілася іх Гасцёўня, а Гары, Рон і Герміёна паспяшалі ў Грыфіндорскую Вежу.

- Як вы лічыце, з ім будзе ўсё добра?- знервована спыталася Герміёна.

- Вядома ж, Мадам Помфры здольна імгненна вылекаваць яго,- адказаў Гары, якому хогвартская лекарка загойвала і не такія раны.

- І трэба ж было, каб гэдак здарылася на першым жа ўроку Хагрыда?- усхвалявана сказаў Рон.- Мяркую Малфой падыме на гэты конт такі шум...

Яны былі першымі хто трапіў у Галоўную залу на вячэру, спадзяючыся ўбачыць там Хагрыда, але яго не было.

- Яны ж не звольняць яго?- непакоілася Герміёна, якая нават не кранулася сваёй мясной запяканкі.

- Спадзяюся, что не,- адказаў Рон, які таксама быў ня ў стане штось з’есці.

Гары паглядзеў на слізэрынскі стол і ўбачыў там сярод згрудзіўшыхся Крэйба і Гойла, якія аб нечым паглыбленна разважалі. Хлопчык быў упэўненны, што яны рыхтуюць сваю версію здарэння з Малфоем.

- Хтось лічыць, што першы дзень заняткаў прайшоў не цікава?- змрочна спытаўся Рон.

Пасля вячэры яны рушылі да Грыфіндорскай вежы, дзе седзячы ў Гасцёўні паспрабавалі зрапіць хатняе заданне, што дала ім прафесарка МакГонагал, але ўсе трое былі ў разгубленым стане і пазіралі ў вакно вежы.

- У хаціне Хагрыда гарыць вакно,- раптам заўважыў Гары.

Рон зірнуў на гадзіннік.

- Калі паспяшаемся, можам пайсці да яго, пакуль ёсць час да сну...

- Я ня ведаю,- ціха прамовіла Герміёна, і Гары ўбачыў, што яна зірнула на яго.

- У межах замка, я магу рухацца смела,- дэманстратыўна сказаў ён,- Сірыюс Блэк наўрацці пройдзе праз дэментараў.

Яны кінулі свае падручнікі і сшыткі і накіраваліся ў адтуліну за партрэтам, спадзяючыся ня стрэць анікога на шляху да ўвахода ў замак, бо не былі цалкам ўпэўнены, што ім дазволена быць знадворку.

Трава была ўсё яшчэ вільготнай і ў прыцемках здавалася чорнаю. Яны дабраліся да хаціны Хагрыда, пастукалі і пачулі яго роў:

- Заходзць.

Хагрыд сядзеў у адной кашулі за сваім абскубаным драўляным сталом; яго сабака Фанг паклаў галаву на калені гаспадара. З першага погляду было бачна, што палясоўшчык быў моцна п’ян. Перад Хагрыдам на стале стаяў алавяны куфаль, памерам з добрае вядро і ў яго здавалася былі цяжкасці з разуменнем, хто да яго завітаў.

- Увага – рэкорд,- прахрыпеў ён, калі ўрэшце пазнаў гасцей.- Хіба ж быў у свець яшчэ адзін настаўнік заняткі яког’ доўжыліся ня больш за дзень.

- Цябе пакуль яшчэ не звольнілі, Хагрыд!- задыхаючыся сказала Герміёна

- Пок’ не,- маркотна адказаў Хагрыд і адным глытком выпіў усё, што заставалася ў куфлі.- Але гэт’ справа часу, пасля Малфоя та...

- Між іншым як ён?- спытаўся Рон, калі ўсе прыселі.- Няўжо штось сур’ёзнае?

- Мадам Помфры зрабіла ўсё як заўжды пышна,- абыякава адказаў Хагрыд.- Але ён кажа што ўсёшч’ невыносна пакутуе... увесь у бінтах... ляжыць стогне...

- Ён сымулюе,- імгненна сказаў Гары.- Мадам Помфры ў стане загаіць што заўгодна. У мінулым годзе яна нанова вырасціла косткі ў маёй руцэ. А Малфой збіраецца зняць ўсю сметанку з гэтага здарэння.

- Школьнай радзе распавялі, вядома ж,- пакутліва прамовіў Хагрыд.- Яны лічаць, што я закрут’ распачаў. Гіпагрыфаў трэ было даваць потым... з пачат’ вывучаць чарвямляваў, ці нешт’ падобнае... а я ж хацеў, каб першы занятак быў пышным... Гэт’ я вінен ува ўсім...

- Ува ўсім вінаваты толькі Малфой,- сур’ёзна сказала Герміёна.

- Мы сведкі,- дадаў Гары.- Ты ўсім казаў, што гіпагрыфаў небяспечна крыўдзіць. А калі Малфой не слухаў, яго праблемы. Мы распавядзем Дамблдору, як ўсё было насамрэч.

- Не тужліся, Хагрыд, мы падтрымаем цябе,- падагульніў Рон.

Слёзы пацяклі са зморшчаных куткоў яскрава чорных вачэй Хагрыда. Ён схапіў Гары і Рона і сціснуў так, бы збіраўся зламаць ім косткі.

- А яшчэ, Хагрыд, думаю цябе на сёння до піць,- цвёрда прамовіла Герміёна, схапіла куфаль са стала  і выйшла вонкі, каб выліць тое, што засталося.

- Га, мож’ яна мае рацыю,- сказаў палясоўшчык і адпусціў Гары і Рона, які адыйшоў у бок хістаючыся і паціраючы бок. Хагрыд ускінуўся са свайго крэсла і кволай хадой пайшоў за Герміёнай. Праз імгненне Гары з Ронам пачулі гучны пляск.

- Што ён зрабіў?- нервуючыся спытаўся Гары у Герміёны, якая вярнулася ў хаціну з пустым кубкам.

- Сунуў галаву ў бочку з вадою,- адказала Герміёна, кладучы куфаль у шафу.

Хагрыд, паціраючы вочы, вярнуўся ў хаціну. З яго барады і валасоў лілася вада.

- Гэдак лепш будзе,- прамовіў ён, хістаючы валоссем і пырскаючы на сваіх гасцей вадой, як сабака.- Слухайць, як добра, што вы віталі да мяне, я насамрэч...

Хагрыд супыніўся і ўтаропіўся на Гары, бы толькі што зразумеў, што той у яго ў хаціне.

- А ТЫ ТУТ ШТО РОБІШ, ГА?- зароў Хагрыд настолькі нечакана, што яны ажо падскочылі.- ТАБЕ Ж ЗАБАРОНЕНА ВАЛЭНДАЦ’ ПАСЛЯ ПРЫЦЕМКАЎ! І ВЫ ДВОЯ! ДАЗВОЛІЛІ ЯМУ?!

Хагрыд падыйшоў да Гары, схапіў яго за руку і павёў да дзвярэй.

- Ходзьма!- разлютавана сказаў палясоўшчык.- Я адвяду вас да школы і, барані Бог, каб я вас шчэ стрэў валэндаючыміся пасля прыцемак. Я не такая ўжо каштоўнасць!

— РАЗДЗЕЛ VII — 

Богарт у шафе

Малфой не аб’яўляўся на заняткаж ажно да ранніцы чацверга, калі ён меў ласку прыйсці на другую палову супольнага між грыфіндорцамі і слізэрынцамі ўрока Зеллеварства. Ён фанабэрліва прайшоўся перад вучнямі дэманструючы сваю забінтаваную правую руку вісячую ў тальмаху, быццам, па меркаванні Гары, паўдзельнічаў у тузіне лютых боек.

- Ну як ты, Драко?- манерна спыталася Пансі Паркінсон.- Ці яшчэ моцна баліць?

- Так,- адказаў Малфой, скрывіўшы зухаўскую міну. Але Гары заўважыў, як той падміргнуў Крэйбу і Гойлу, калі Пансі адвярнулася.

- Супакойся, сядай, Малфой,- абыякава прамовіў Снэйп.

Гары і Рон пахмурліва зірнулі адно на аднаго; калі б хто з іх гэдак бы валэндаўся па кабінэце Снэйпа, ён бы ані не абмежаваўся бы “Супакойся”, а пакінуў бы іх пасля заняткаў. Але Малфою на яго занятках ўсё дарма праходзіла, бо Снэйп быў Галавою слізэрынскага Дому і заўжды патураў сваім гадаванцам, больш чым іншым вучням.

Сёння яны праходзілі новае зелле – “Маладзільную настойку” і Малфой адмыслова паставіў свой кацёл разам з Гары і Ронам, каб працаваць з імі за адным сталом.

- Сэр,- паклікаў Малфой,- прабачце, але з маёй рукой мне цяжка рэзаць карані стакроткі...

- Візлі,- нават не падымаючы вачэй загадаў Снэйп,- парэж карані Малфою.

Рон збарвянеў ад абурэння.

 - З тваёй рукою ўжо даўно ўсё добра,- прашыпеў ён Малфою.

Мальфой усміхнуўся яму праз стол.

- Візлі, ты хіба ня чуў прафесара Снэйпа, давай рэж.

Рон схапіў свой нож, узяў карані Малфоя і груба пачаў секчы іх на кавалкі рознага памеру.

- Прафесар,- расцягваючы словы прамовіў Малфой,- Візлі папсаваў усе мае карані.

Снэйп падыйшоў да стала, глянуў на карані, апусціўшы да стала свой нос з гарбінкай і адараваў Рона непрыемнай ўсмешкай з-пад сваіх доўгіх чорных валасоў.

- Памяняйся карэннем з Малфоем.

- Але, сэр!

Апошнія чвэрць гадзіны Рон старанна драбіў свае карані стакроткі на кавалачкі адпаведнага памеру..

- Зараз жа,- надта пагрозлівым голасам крыкнуў Снэйп.

Рон з тугою сунуў свае прыгожае карэнне Малфою і ўздыхнуўшы зноўку ўзяўся за нож.

- І яшчэ, сэр,- голасам поўным злаўмыснай радасці працягнуў Малфой,- мне цяжка зладзіць са скурай шрывельфігі.

- Потэр,- абдаўшы Гары, сваім агідскім позіркам, якім глядзеў толькі на яго, загадаў прафесар,- пачысці Малфою шрывельфігу.

Малфоеву шрывельфігу прыйшлося ўзяць Гары, бо Рон змагаўся з упарадкаваннем каранёў стакроткі. Ён як мага хутчэй ачысціў яе скуру і моўчкі шпульнуў яе Малфою праз стол. Малфой усміхуўся так шырока, які толькі мог.

- Ці не наведваліся вы апошнім часам да свайго сябра, Хагрыда?- інтрэганцкі спытаў ён.

- Не твая справа,- не падымаючы галавы, адрывіста адказаў Рон.

- Я лічу, што ня доўга яму настаўнічаць,- насмешліва-пакутлівым тонам сказаў Малфой.- Бацька ня надта абрадваўся маёй траўме...

- Яшчэ слова, і ты будзеш мець, сапраўдную траўму, Малфой,- гыркнуў Рон.

-... ён паскардзіўся школьнай радзе. І ў Міністэрства Магіі. А вы ведаеце, які ўплыў ён мае. А тут яшчэ падобная траўма...- ён зноў фальшыва войкнуў,- і хто ведае, ці будзе мая рука працаваць, як ранней?

- Дык вось, навошта табе гэты цырк,- прамовіў Гары, выпадкова адрэзаўшы галаву мёртваму вусеню, бо рукі яго калаціліся ад гневу,- Каб паспрабаваць звольніць Хагрыда.

- Ну,- панізіўшы голас да шэпту, сказаў Малфой,- часткова так. Але ёсць і іншыя выгоды. Візлі, парэж мне вусеня.