Гары Потэр і Вязень Азкабана - Дж. К. Роўлінг

- На лік “тры”, Нэвіл,- паказваючы палачкай на ручку шафы, усклікнуў прафесар.- Раз... два... тры... давай!

Струмень іскраў стрэліў з палачкі Люпіна і націснуў на ручку. Шафа адчынілася. З яе выйшаў гарбаносы і пагрозлівы прафесар Снэйп і бліснуў вачыма на Нэвіла.

Нэвіл ўскінуў палачку, але ня змог вымавіць ані гука. Снэйп кінуўся на яго, выцягваючы нешта са свайго адзення.

- Р-р-рыдзікулюс!- прапішчаў Нэвіл.

Адчуўся нейкі шум, накшталт свісту бізуна. Снэйп спатыкнуўся. На ім была доўгая зялёная сукунка з карункамі, вялізны капялюш з пакоцаным моллю каршаком на вяршыні, а у руке хісталася вялізная барвяная торба.

Адчуўся рогат, богарт збянтэжана супыніўся.

- Парваці! Пайшла!- крыкнуў прафесар.

Парваці рушыла наперад, сціснуўшы зубы. Снэйп развярнуўся на яе. Зноў адчуўся свіст і на яго месцы апынулася загорнутая ў акраваўленыя бінты мумія; яе сляпы твар павярнуўся да Парваці і мумія рушыла да дзяўчынкі, вельмі павольна перасоўваючы свае ногі і цягнучы да яе туга забінтаваныя рукі...

- Рыдзікулюс!- усклікнула Паціл.

Бінты на нагах муміі раскруціліся, яна заблыталася ў іх і павалілася тварам на падлогу, а яе галава адляцела вонкі.

- Шымас!- прароў Люпін.

Фініган імгненна памяняўся месцамі з Парваці.

Зноўку свіснуў бізун! Там дзе імгненне таму ляжала мумія, паўстала страшэнна худая жанчына з валоссем да падлогі і тварам зялёнага адцення. Гэта была Бэншы. Яна адчыніла свае вусны і пакой напоўніўся доўгім незямным лямантам, што прымусіў уздыбіцца валасы Гары...

- Рыдзікулюс!- крыкнуў Шымас

Бэншы выдала рыпучы хрып і схапілася за горла, яе голас знік.

Свіст! Бэншы ператварылася на пацука, які ганяўся па коле за ўласным хвастом, потым... Свіст! І гэта ўжо грымучая змяя, што ізгінаючыся паўзла наперад... свіст!... і на падлозе ляжала толькі налітае крывёю вока.

- Ён заблытаўся!- крыкнуў Люпін.- Хто наступны! Дын!

Той паспяшаўся наперад.

Свіснуў бізун і вока пераварацілася на адрэзаную руку, якая развярнулася і папаўзла да Дына, рухаючыся пальцамі, бы краб нагамі.

- Рыдзікулюс!- уз’енчыў Томас

Адчуўся пстрык і рука трапіла ў пастку.

- Выдатна! Рон, ты наступны!

Той рушыў наперад.

Зноўку свіснуў бізун!

Даволі шмат людзей усклікнула ад жаху, калі на падлозе апынуўся вялізны пакрыты валасамі шасціфутавы павук, які рушыў ў бок Рона, пстрыкаючы клюшнямі. На дзелю секунды Гары вырашыў, што Рон застыў з жаху. Але...

- Рыдзікулюс!- прароў Рон і ногі павука кудысь зніклі, ён скочыў і пакаціўся да Лавендры, якая віскнула і адбегла ў бок. Павук спыніўся ля ног Гары, ён падняў сваю палачку, але...

- Я тут!- спяшаючыся наперад усклікнуў прафесар Люпін.

Свіснуў бізун!

Бязногі павук знік. Секунду-другую усе азіраліся навокал, каб пабачыць, куды той падзеўся. Потым яны заўважылі срабрыста-белы шар, што лунаў ў паветры перад Люпіным.

- Рыдзікулюс!- амаль што абыякава ўсклікнуў ён.

Ізноў адчуўся свіст!

- Давай, Нэвіл! Дабі яго!- калі богарт прусаком зваліўся на падлогу. Свіст! Зноў ў пакоі стаяў Снэйп увесь ў чорным. На гэты раз Нэвіл рушыў на перад пошны рашучасці.

- Рыдзікулюс!- крыкнуў ён і праз дзелю секунды Лонгботам і, апрануты ў карункавую сукенку, Снэйп глядзелі адно на аднаго. Потым Нэвіл пачаў гучна рагатаць і богарт выбухнуў, ператварыўшыся на тысячы маленечкіх струменьчыкаў дыму, а потым знік.

- Выдатна!- уклікнуў прафесар Люпін і класа вылілася гучным апладыяваннем.- Выдатна, Нэвіл! Усе малайцы. Так, дайце падумаць... пяць балаў Грыфіндору за кожнага чалавека прыняўшага удзел у барацьбе з богартам... дзесяць Нэвілу, бо ён зрабіў гэта двойчы... і па пяць балаў Герміёне і Гары.

- Але я анічога не зрабіў,- прамовіў Гары.

- Ты і Герміёна верна адказалі на мае пытанні на пачатку заняткаў, Гары,- не задумваючыся сказаў Люпін.- Усе выдатна сябе паказалі, добры ўрок. Хатняе заданне, уважліва прачытайце ў падручніках раздзел аб богартах, перакажыце сваімі словамі і зддайце мне... у панядзелак. На сёння ўсё.

Усхвалявана перагаворваючыся вучні пакінулі настаўніцкі пакой. Але Гары не адчуваў весялосці. Прафесар Люпін наўмысна спыніў яго атаку на богарта. Чаму? Няўжо з-за яго знепрытомлення ў цягніку? Можа ён палічыў, што з Гары можа стацца штось падобнае і сёння?

Але астатнія здавалася, не заўважылі гэтага..

- Ці бачылі вы што сталася з маёй бэншы?- крычаў Шымас.

- А рука!?- мовіў Дын размахваючы ўласнымі.

- А Снэйп у капелюшы!?

- А мая мумія!?

- А я вось думаю, цікава чаму прафесар Люпін баіцца крыштальных шароў?- задумлена прамовіла Лавендра.

- Ці гэта былі не лепшыя заняткі па Абароне ад Цёмных Мастацтваў за усе часы?- усхвалявана спытаўся Рон, калі яны вярнуліся ў класу, каб забраць свае торбы.

- Ён, здаецца найвыдатнейшы настаўнік,- ухвальна прамовіла Герміёна,- але я нажаль так і не пазмагалася з богартам...

- А які твой самы наймацнейшы жах?- хіхікнуў Рон.- Атрымаць за хатняе заданне дзевяць балаў замест дзесяці?

— РАЗДЗЕЛ VIII— 

Знікненне Тлустай Пані

Праз колькі часу Абарона ад Цёмных мастацтваў апынулся самай улюбёнай дысцыплінай сярод большасці навучэнцаў. Толькі Драко Малфой і яго слізэрынская банда працягвала казаць аб Люпіне толькі ў негатыўным тоне.

- Зірніце на яго адзенне,- гучным шэпрам прамовіў ён, калі прафесар прайшоў міма яго ў калідоры,- ён апранаецца, як наш колішні дамовы эльф.

Але акрамя яго нікому не перашкаджала яго старая зацыраваная вопрадка. Больш таго, яго наступныя заняткі былі гэдак жа цікавымі, як і самы першыя. Пасля богартаў, яны пачалі вывучаць крывавакалпачнікаў, брыдкіх гоблінападобных істот, што хаваліся там, дзе колісь адбываліся буйныя кровапраліцці – у падзямеллях старажытных замкаў, ці ў ямах на палях бітвы. Крывакалпачнікі сядзелі ў сваіх схованках з дубінай ў руках і чакалі заблукалых вандроўнікаў. А пасля трэццягодкі ўзяліся за вывучэнія капаў – істотаў якія нагадвалі малпаў, пакрытых чашуёй і з перапончатымі лапамі, якім заўжды свярбіла задушыць і ўцягнуць пад воду тых, хто выпадкова трапляў у іх сажалкі.

Адзінае, чаго зараз хацелася Гары, каб і падчас некаторых іншых дысцыплінах, ён быў гэдкім жа шчаслівым. Горш за ўсё было на Зеллеварстве. Снэйп знаходзіўся ў надта мсцівым настроі і аніхто не сумняваўся чаму, бо гісторыя аб богарце, прыняўшым яго аблічча, якога Нэвіл апрануў у вопрадку сваёй бабулі разенеслася па школе з хуткасцю ляснога пажару. Снэйп не лічыў гэты выпадак смешным і яго вочы штораз пагрозліва ўспыхвалі, пры адным толькі ўзгадванні імя прафесара Люпіна. А што датычыцца Нэвіла, яму на Снэйпавых занятках было значна горш, чым калі-небудзь.

Таксама Гары адчуваў павялічваючыйся жах, калі знаходзіўся ў задушлівай прасторы вежы прафесаркі Трэлані, расшыфроўваючы скрыўленныя формы і сымбалі. Хлопчык імкнуўся ніколі не глядзець на настаўніцу, чые вялізарныя вочы імгненны напаўняліся слязьмі, штораз калі яна глядзела на Гары. У адрозненні ад колькіх іншых вучняў, якія ставіліся да прафесаркі з павагай, хлопчык яе не любіў. Сярод тых, хто шанаваў Трэлані, асабліва выдзяляліся Парваці Паціл і Лавендра Браўн, якія часцей за астантніх наведвалі яе вежу падчас абедзеннага перапынку і заўсёды вярталіся адтуль з надта непрыемнымі выразамі на тварах, быццам ведалі нешта такое, да чаго ня маюць доступу іншыя. А штораз, калі яны пачыналі размаўляць аб Гары, іх галасы станавілія прыглушанымі, бы той знаходзіцца на смяротным ложы.

А самай горшай з навук быў Догляд за Магічнымі Істотамі, які пасля першага насычанага дзеяннем занятку ператварылася на сапраўдную нудоту і здавалася што Хагрыд страціў былую самаўпэўненнасць. Цяпер яны ўвесь час вывучалі догляд за чарвямлявамі, напэўна самымі сумнымі істотамі ў свеце.

- Навошта іх наогул даглядаць?- заўважыў Гары, пасля чарговага занятку на якім ён увесь час пытаўся запхаць ў чарвямляўскае горла цёрты салат.

Але на пачатку кастрычніка адбылося нешта такое, што з лішкам кампенсавала цяжкасці ад незадавольваючых заняткаў. Набліжаўся чарговы квідытчны сязон і Олівер Вуд, капітан грыфіндорскай каманды, ужо склікаў іх тыдзень таму, каб абмеркаваць новую тактыку, якой каманды будзе прытрымлівацца.

Кожная квідытчная каманда мела сем гульцоў: тры Пераследнікі, задачай якіх было забіваць галы з дапамогай квафла, чырвонага мяча, маючага памер футбольнага, які трэба было зашпуліць ў адно з трох колаў-варотаў, што стаялі на пятнаццаціфутавых слупах з абодвух бакоў ад поля; двух Бітакоў, што былі экіпіраванымі цяжкімі бітамі, каб адбіваць бладжэры (два цяжкіх чорных мяча, што насіліся па полі, спрабуючы атакаваць гульцоў); Наглядчыкаў, якія абараняюць колы-вароты і Паляўнічага, праца якога цяжэй за ўсе, ён павінен злавіць залаты сніч, маленькі памерам толькі з арэх мяч, лоўля якога гарантуе камандзе Паляўнічага дадатковыя сто пяцьдзесят балаў і перамогу.