Гары Потэр і Вязень Азкабана - Дж. К. Роўлінг

Ён узяў асобнік Герміёны, сарваў чараскотч, якім той была счэплены. Падручнік паспрабаваў кусіць яго, але Хагрыд правёў сваім вялізным указальным пальцам па яе карашку. Кніга ўсхамянулася, раскрылася і працягнула ляжаць гэдак на яго руцэ.

- А якія ж мы дурні!- усміхнуўся Малфой,- Іх жа папросту трэба было прылашчыць! А мы і не здагадаліся!

- Я... я вырашыў, што гэт’ пацешна,- з сумневам сказаў Хагрыд Герміёне.

- Пацешней няма!- заявіў Драко.- Сапраўды, вельмі дасціпна, прапанаваць нам кнігі, якія пытаюцца адкусіць гаспадару рукі!

- Сціхні, Малфой,- спакойна прамовіў Гары. Хагрыд стаяў апусціўшы галаву, а Гары моцна жадаў, каб першыя заняткі палясоўшчыка мелі поспех.

- Ну вось,- распачаў зноў Хагрыд, але было заўважна, что ёе згубіў сваю думку,- цяперча... вы ўрэшце раскрылі свае кнігі і... і... вам ‘трэбны магічныя істоты. Вось. Пайду і прывяду іх...

Ён пайшоў прэч ад іх і схаваўшыся з вачэй у лесе.

- Божачкі, гэтае месца скацілася сабаку пад хвост,- гучна прамовіў Драко.- Нейкі ёлуп зрабіўся настаўнікам, мой тата разбярэцца з ім, калі я папрашу...

- Сціхні, Малфой,- паўтарыў Гары.

- Сцеражыся, Потэр! За табой дэментар...

- Ёечкуууууууу!- віскнула Лавендра Браўн, паказваючы ў супрацлеглы бок загароджы.

У іх напрамку тупаў тузін самых дзівосных істот якіх толькі бачыў Гары. Яны мелі тулавы, заднія ногі і хвасты ад каней, але іх пярэднія ногі, галовы і крылы належылі бы гіганцкім арлам. Істоты мелі жахлівыя сталёвага колеру дзюбы і памаранчавыя вочы. Кіпцюры на пярэдніх нагах істот былі ўпалову фута даўжынёй і выглядалі смяротна небяспечнымі. На шыі жывёлы мелі  тоўстыя скураныя аброжкі, да якіх былі прымацаваны даўжэзныя ланцугі другія канцы якіх трымаў у сваіх руках Хагрыд, што бег па загароджы ззаду істот.

- Ноооо, пайшла!- равеў палясоўшчык, патрасаючы ланцугамі і падвозячы істот да плоту, дзе стаялі вучні. Яны крышачку адступіліся, калі Хагрыд падвёў істот да загароджы і прывязаў іх там.

- Гэт’ гіпагрыфы!- шчасліва пракрычаў ён, кажучы рукой на істот.- Хіба не красуны?

Гары толькі часткова бачыў, што той меў на ўвазе. Але як толькі прайшоў першы шок, усе пачалі ацэньваць прыгажосць гэтых паўканей, паўптушак. Гіпагрыфы мелі бліскучае пер’е паступова пераходзячае да гэткай жа бліскучай шэрсткі. Ля плоту стаялі гіпагрыфы рознай масці: буйна шэрыя, гнядыя, ізабэлавыя, саврасыя і вараныя.

- Ну!- прамовіў Хагрыд паціраючы рукі і з ззяннем ў вачах пазіраючы на вучняў,- калі хто хочыць мож’ падыходзіць...

Але ніхто здавалася не пажадаў. Толькі Гары, Рон і Герміёна асцярожна наблізіліся да загароджы.

- А, таперча, уцямце сабе, гіпагрыфы фанабэр’кі якіх свет ня бачыў,- казаў Хагрыд далей,- і надт’ крыўдлівыя. Ніколі не абража’це іх, ці гэта можа быць апошняй рэччу, што вы зроб’це ў жыцці.

Малфой, Крэйб і Гойл не слухалі яго, а ў поўголаса аб нечым разважалі і ў Гары з’явілася непрыемнае адчуванне, што яны рыхтавалі план найлепшага зрыву заняткаў.

- Запамятайце, першы крок ‘вінен зрабіць гіпагрыф,- працягваў палясоўчшык,- вось гэт’ ён вітае вас, бачце? Цяперча падыйдзіць да яго на кольк’ крокаў і схіліць галаву. Калі ён кланецца вам ў адказ смела мож’це падыйсці і дакрануцца да яго, а калі не, хуценька цякайць, бо яго кіпцюры надта небяспечныя.

- Ну, ці хто смелы?

Большасць вучняў у адказ адыйшла яшчэ далей. Нават Гары, Рон і Герміёна былі насцярожаны. Гіпагрыфы матлялі сваімі лютавыглядаючымі галовамі і выгібалі свае магутныя крылы, было заўважна, што ім надта не падабаецца быць прывязанымі да загароджы.

- Хіба ніхто?- прамовіў Хагрыд з пытаннем у вачах.

- Я пайду,- заявіў Гары.

Усе сгрудзіўшыеся разам дыхнулі, а Лавендра з Парваці гучна зашапталі:

- Вой, не, Гары, хіба не памятаеш, што сказала гарбата!

Гары праігнараваў іх папярэджанне і пералез праз загароджу.

- Малайчын’ Гары!- зароў Хагрыд.- Ну давай... пагледзьма, як ты зладзіш з Бакбікам.

Ён развязаў адзін з ланцугоў і, вывеўшы са статка шэрага гіпагрыфа, зняў з яго аброжак. Класа знатоўпіўшаяся ля загароджы здавалася зусім не дыхала. Вочы Малфоя злосна прыжмурыліся.

- А цер супакойся Гары,- кіраваў ім Хагрыд спакойным голасам.- Старайсь не лыпаць вачыма... гіпагрыфы надта ня давяраюць тым хто зашмат лыпае...

Вочы Гары хутка пачалі слязіцца, але ён на заплюшчваў іх. Бакбік павярнуў да яго сваю вялізную раздражнённую галаву і зірнуў на хлопчыка адным разлютаваным памаранчавым вокам.

- Ага,- працягваў Хагрыд,- усё добра, Гары... цер, схіліся...

Гары не надта падабалася тое, што прыйдзеца паказаць патыліцу Бакбіку, але зрабіў усё згодна са словамі Хагрыда. Ён хутка хільнуў галавою і зноў падняў вочы на гіпагрыфа.

Той працягваў з пагардай глядзець на хлопчыка, але не рухаўся.

- Ага,- усхвалявана прамовіў палясоўшчык.- Так... цер, Гары, пакрысе адыходзь...

Аднак тут адбылося, штось нечаканае для Гары, гіпагрыф раптоўна схіліў перад ім свае пярэднія лускаватыя калені і апусціў галаву ў непаўторным паклоне.

- Добра, Гары!- у захапленні ўсклікнуў Хагрыд.- Выдатна... церча можаш дакрануц да яго! Пагладзь яму дзюбу!

Адчуваючы, што лепш за ўсё зараз, было б адступіць, Гары тым ня меньш павольна падыйшоў да гіпагрыфа і дакрануўся да яго. Хлопчык колькі раз папляскаў яго дзюбу і гіпагрыф гультаявата заплюшчыў вочы, здавалася ён адчувае ад гарыных дотыкаў найвялікую асалоду.

Увесь клас заняўся апладысментамі. Не пляскалі толькі Малфой, Крэйб і Гойл, якія здавалася былі моцна расчараваныя.

- Выдатна, хлопча,- заўважыў Хагрыд,- думаю, церча ён дазволіць табе сесць на яго вершкі!

Гэта было большым, чым разлічваў Гары. Канечне ён ужо лятаў на мятле, але ня быў упэўнены, што з гіпагрыфам будзе тое ж самае.

- Так, сядай на яго спіну адраз’ за крыллем,- кіраваў Хагрыд,- але, барані Бог, не чапай яго пер’е, ён гэтага надт’ ня любіць...

Гары паставіў нагу на вяршыню крыла і забраўся на спіну Бакбіка. Тойпадняўся на ногі. Хлопчык азірнуўся па баках не разумеючы за што трымацца, спіна перад ім была пакрыта пер’ем.

- Нооо, пайшоў!- зароў Хагрыд, пляснуўшы гіпарыфа па крыжы.

Бакбік без папярэджання расхінуў свае дванадцаціфутавыя крылы і Гары ледзь паспеў скапіць яго за шыю, перш чым той узняўся ў паветра. Гіпагрыф падчас палёту быў зусім не падобны на мятлу, да якой Гары прызвычаўся і якой аддаваў перавагу; Бакбік вельмі няёмка размахваў крыламі па абодвух баках ад хлопца, чапляючы яго за ногі і Гары ўвесь час баяўся што той яго незнарок скіне. Яго пальцы слізгалі па ільсцяному пер’ю, але хлопчык не адважваўся схапіць іх мацней. Пасля гладкага палёту Німбуса 2000, Гары усім целам адчуваў гайданне гіпагрыфа, калі яго крыж апускаўся і падымаўся разам з крыламі.

Бакбік зрабіў кола ў межах загароджы, а потым накіраваўся на зямлю. Гэта крыху напужала Гары, ён прыхіліўся да гладкай спіны гіпагрыфа адчуваючы, як спаўзае ў напрамку яго жахлівай дзюбы. Але тут хлопчык адчуў як чатыры несумяшчальныя нагі гіпагрыфа цяжка стукнуліся аб зямлю, Гары ледзь стрымаўся на месцы і толькі тут зноўку выпраміў спіну.

- Выдатна, Гары!- прароў Хагрыд і ўсе, акрамя Малфоя, Крэйба і Гойла пачалі радасна пляскаць ладкамі.- Добранька, ці хто шчэ жадае?

Падбадзёрыўшыся поспехам Гары, астатнія вучні пачалі пакрысе пералязаць праз плот. Хагрыд адвязваў аднаго гіпагрыфа за другім і хутка па ўсёй загароджы стаялі кланяючыеся  вучні. Нэвіл колькі разоў збягаў ад свайго гіпагрыфа, які не жадаў згінаць перад ім калені, Рон і Герміёна практыкаваліся з гнядым, а Гары назіраў за імі стоячы ля загароджы.

Малфой, Крэйб і Гойл згрудзіліся вакол Бакбіка. Ён ужо пакланіўся Драко, які стаяў і з пагардай паляпваў яго па дзюбе.

- Тут усё зусім проста,- гучна цягнуў Малфой, каб Гары пачуў яго.- Я ведаю, што гэдак яно і ёсць, калі нават Потэр з ім управіўся... Іду ў заклад, што ты цалкам бяспечны,- прамовіў Драко гіпагрыфу,- звычайнае пачварнае вялізнае быдла, ці я не правы?

У адказ ён ўбачыў бляск сталёвых кіпцюроў. Малфой пранізліва ўскрыкнуў,  Хагрыд імгненна кінуўся Бікбіку на спіну, накінуў таму аброжак на шыю і адцягнуў ад Малфоя, які зваліўся на траву. На яго вопрадцы зацямнелася кроў.

- Я паміраю!- енчыў Драко перад запанікаванымі вучнямі.- Глядзіце, я паміраю! Гэта пачвара забіла мяне!

- Не паміраеш ты!- адказаў Хагрыд, яго твар збялеў.- Гэй дапамажыць мне... трэб’ аднесці яго да шпіталю...

Герміёна пабегла адчыняць веснічкі, а Хагрыд з лёгкасцю падняў Малфоя. Калі яны праходзілі ля яго, Гары ўбачыў на руцэ ў Драко доўгую глыбокую рану; на тым месцы дзе ён ляжаў трава была заліта крывёю. Хагрыд шпарка бег па схіле ў напрамку Хогвартса.

Вучні вярталіся з заняткаў па Догляду за Магічнымі Істотамі моцна калоцячыся. Слізэрынцы голасна разважалі аб Хагрыдзе.

- Яго неадкладна трэба звольніць!- заходзячыся ў слязах крычала Пансі Паркінсон.