Гары Потэр і Вязень Азкабана - Дж. К. Роўлінг

- Нам нельга гэтага рабіць,- сказаў Рон, які сам быў бялей за паперу.- Уяві, якія Хагрыда будуць чакаць непрыемнасці, калі даведаюцца, што мы былі ў яго...

Герміёна пачала дыхаць павярхоўна і адрывіста.

- Як... яны... маглі?- задыхаючыся вымавіла яна.- Як яны маглі гэта зрабіць?

- Годзе, пайшлі.- сказаў Рон, зубы якога, здавалася, моцна калаціліся.

Павольна, каб не выслізнуць з-пад Мантыі, яны рушылі да замка. Святло хутка знікала і да таго часу, як яны выйшлі на адкрытае месца, вакол іх ужо апусцілася густая цемра.

- Скаберс, сядзі на месцы,- сыкнуў Рон, прыціскаючы грудзі рукою. Яго пацук шалёна курчыўся. Рону раптоўна прыйшлося зрабіць перапынку, каб глыбей запхнуць яго ў кішэню.- Што з табой, дурная жывёла? Сядзі на месцы... АЁЙ! Ён кусіў мяне!

- Рон, цішэй!- імгненна прашапатала Герміёна.- Фадж можа аб’явіцца тут ў любы момант...

- Ён... не жадае... заставацца... на месцы...

Пацук здавалася быў моцна напалоханы. Ён з усяе моцы выкручваўся, жадаючы асвабадзіцца з ронавай рукі.

- Што з ім дзеецца?

Але здавалася Гары ведаў адказ на гэта пытанне... асцярожа, прыціснуўшы сваё цела да зямлі і жудасна зіхоцячы ў цемры шырокімі жоўтымі вачыма, да іх набліжаўся... Крукшанс. Ці ён бачыў іх, ці краўся на віск Скаберса, хлопчык дакладна не ведаў.

- Крукшанс,- уз’енчыла Герміёна,- Псік, Крукшанс! Не, вэк адсюль!

Аднак кот працягваў набліжацца...

- Скаберс... НЕ!

Але было ўжо запозна... пачук праслізнуў паміж пальцамі, сціскаючай яго ронавай рукі, кінуўся на зямлю і збег. У тое ж імгненне за ім кінуўся Крукшанс. І перш, чым Гары і Герміёна паспелі штосьці зрабіць, за імі следам, выбегшы з-пад Мантыі-Невідзімкі ў цемру пабег Рон.

- Рон!- праенчыла Герміёна.

Яна і Гары зірнулі адно на аднаго ды кінуліся следам. Мантыя-Невідзімка мяшала ім бегчы ў поўную сілу, таму яны скінулі яе і цяпер яна срэбнай паходняй лунала за імі. Гары і Герміёна чулі наперадзе грукат ронавых ног і як той крычыць на Крукшанса.

- Вэк ад яго... вэк... Скаберс, ходзь да мяне...

Адчуўся моцны стук.

- Вось табе! Ідзі прэч, смярдзючы кот...

Гары з Герміёнай ледзь не спатыкнуліся аб Рона, паспеўшы супыніцца за цалю ад яго. Той качаўся па зямлі, але Скаберс зноўку быў запхнуты ў яго кішэню і таперча ўяўляў дрыготкі камячык, моцна прыціснуты двума рукамі.

- Рон... падымайся... ідзі назад пад Мантыю,- цяжка дыхаючы, прамовіла Герміёна.- Дамблдор ды... міністр... з’явяцца тут з хвіліны на хвіліну...

Аднак перш, чым яны маглі зноўку схавацца пад Мантыяй, нават раней чым яны паспелі ўздыхнуць на поўныя грудзі, сябры пачулі мягкі тупат вялізарных лап. Раптам нешта скочыла на іх з цемры. Гэта быў гіганцкі... бледнавокі... вугольна-чорны сабака.

Гары пацягнуўся за палачкай, але было запозна, сабака скокнуў і пхнуў у яго грудзі пярэднімі лапамі. Хістнуўшы ў паветры валоссем, Гары паваліўся на зямлю і ўбачыў панад сабою сабачыя іклы ў цалю даўжынёй...

Але сабакаў прыжок быў настолькі моцным, што ён пераскочыў праз ашаломленнага Гары ў якога скалася ўражанне, што яму паламалі ўсе рэбры. Хлопчык паспрабаваў выпрастацца, але зноўку адчуў рычанне, сабака падрыхтаваўся да новай атакі.

Рон падняўся на ногі. Сабака скочыў да яго адапхнуўшы Гары ў бок, яго сківіцы зачыніліся на выцягнутай уперад ронавай руке. Гары кінуўшыся да іх, схапіў істоціну за поўсць, але той пацягнуў Рона за сабой, быццам той быў лялькаю з анучы...

Потым штось невядомае моцна стукнула Гары па твары і ён зноўку паваліўся на зямлю, пачуўшы, як Герміёна таксама павалілася і закрычала ад болю. Кроў засціла гарыны вочы, ён намацаў палачку...

- Люмас!- прашапатаў ён.

Святло ўзнікшае на кончыку палачкі асвяціла тоўсты ствол дрэва, пагнаўшыся за Скаберсам яны апынуліся ля Лупцуючай Вярбы, галлё якой рыпела бы ад моцнага ветра і сям-там сцябала па зямлі, каб супыніць іх набліжэнне.

А недзе пад камлём яны заўважылі сабаку, які цягнуў Рона ў адтуліну між карэння. Хлопчык люта змагаўся, але яго галава і тулава ўжо зніклі з вачэй...

- Рон!- закрычаў Гары і паспрабаваў кінуцца ўслед, аднак цяжкая галіна жорстка лупанула ў паветры і ён быў вымушаны адскочыць назад.

Гары і Герміёна бачылі, як Рон адной нагой паспрабаваў зачапіцца за корань, каб супыніць спробу сабакі поўнасцю зацягнуць яго ў праход. Але тут паветра працяў жудасны трэск, падобны на стрэл, ронава нага пераламалася і ў гэта ж імгненнне ён цалкам знік з вачэй.

- Гары, мы павінны бегчы за дапамогай...- залямантавала Герміёна. Яна таксама была ў крыві – Вярба дзеранула яе па плячы.

- Не! У нас няма на гэта часу, гэты сабака дастаткова вялікі, каб зжэрці Рона...

- А хіба мы зможам прайсці тут без старонней дапамогі...

Паблізу іх лупанула сціснуўшы лозіны, бы ў кулак, яшчэ адна галіна.

- Калі туды трапіў сабака, мы таксама зможам гэта зрабіць,- прамовіў Гары і прыняўся кідацца сюды-туды спрабуючы прайсці міма ашалелага, лупцуючага паветра і глебу галля, але ані на цалю не наблізіўся да каранёў, без рызыкі трапіць пад удары дрэва.

- Дапамажыце, дапамажыце хто-небуць,- у адчаі шапатала Герміёна, нясмела скочучы паблізу,- калі ласка...

Крукшанс кінуўся наперад. Ён як тая змяя праслізнуўшы між лупчуючага галля, націснуў сваёй лапай на нейкі вузлаваты сук на камелі.

Раптам дрэва знерухоміла, бы ператварылася на мармуровае. Нават лісця на ім перасталі дрыжаць.

- Крукшанс!- няёмка прашапатала Герміёна. Яна балюча схапіла Гары за руку.- Як ён даведаўся..?

- Ен сябра гэтага сабакі,- змрочна адказаў Гары, - я неяк бачыў іх разам. Ходзьма... трымай палачку на пагатове...

У лічаныя секунды яны дасягнулі прахода, але перш чым паспелі туды прайсці самі, у адтуліну кінуўся Крукшанс, паказаўшы ім свой руды бутэлькападобны хвост, следам за ім рушыў Гары. Ён ўніз галавою прапоўз колькі футаў, а потым слізгануў на дно даволі нізкага праходу. Ён убачыў ката, які бег наперадзе паблісківаючы сваімі жоўтымі вачыма ў святле гарынай палачкі. Праз колькі секунд ў праходзе аб’явілася Герміёна.

- А дзе Рон?- перапужаным голасам прашапатала яна.

- Недзе там,- прамовіў Гары і перагнуўшыся напалам паспяшаўся следам за катом.

- А куды вядзе гэты праход?- задыхаючыся ад бега спыталася Герміёна.

- Ня ведаю... ён адзначаны на Мапе Паскуднікаў, але Фрэд і Джордж сцвярджаюць, што ім ніколі ніхто не карыстаўся. Ён вядзе па-за межы мапы, але хутчэй за ўсё выходзіць недзе ў Хогсмідзе...

Гары і Герміёна, трымаючы ў полі зроку кончык крукшансава хваста, рушылі сагнуўшыся амаль што напалам так хутка, як толькі маглі. Яны ішлі даволі доўга і на гарыну думку столькі, колькі трэба было ісці да Мядовага Герцага. Усё аб чым мог думаць Гары, гэта быў Рон і тое, што з ім мог зрабіць сабака... хлопчык перавёў дыханне, якое ад доўгага руху было адрывістым ды цяжкім і крочыў далей...

Праход крыху расшырыўся, крута павярнуў і тут Крукшанс знік з вачэй, а недзе наперадзе праз невялічкую адтуліну Гары пабачыў пляму цмянага святла.

Яны з Герміёнаю супыніліся і аддыхаліся. Пасля гэтага, яны моцна сціснулі свае палачкі і падыйшлі паглядзець, куды яны трапілі.

Гэта быў значна неўпарадкаваны і пыльны пакой. Са сценаў звісалі аскепкі шпалераў, падлога была пакрыта плямамі, а па выглядзе мэблі здавалася, што нехта яе разбіў. Усе вокны ў пакоі былі забіты дошкамі.

Гары зірнуў на Герміёну. Та была моцна напалохана, але кіўнула ў знак згоды.

Ён выбраўся з праходу і азірнуўся. Пакой быў пустым, аднак дзверы з правага ад яго боку былі прыадчынены і вялі ў змрочны пярэдні пакой. Раптам Герміёна схапіла яго за руку. Яе вочы блукалі ўздоўж закалочаных вокнаў.

- Гары,- прашапатала яна,- здаецца я ведаю дзе мы. Гэта, Лямантуючая Халупа.

Гары паглядзел навокал. Яго вочы трапілі на драўлянае крэсла. З яго сям-там былі выдраны вялізныя кавалкі, а адна з ножак увогуле адарвана.

- Прывіды не маглі зрабіць падобнага,- павольна сказаў ён.

У тое ж імгненне яны пачулі рыпанне панад сваёй галавою. Нехта хадзіў па другім паверсе. Абодва зірнулі на столь. Герміёна так моцна сціснула гарыну руку, што той перастаў адчуваць свае пальцы. Падняўшы бровы ён зірнуў на дзяўчынку, тая зноў кіўнула і адпусціла яго руку.

Як мага цішэй яны накіраваліся ў пярэдні пакой і ўбачылі трухлявыя сходы. Пакой быў пакрыты тоўстым слоем пылу і толькі на падлозе і сходах была бачна шырокая паласа некалі адпаліраванага дрэва. Здавалася ўражанне, што тут колькі хвілін таму валачылі нешта на другі паверх.

Гары і Герміёна рушылі ўздоўж паласы.

- Нокс,- прашапаталі яны і святло на кончыках іх палачак знікла. Гары і Герміёна ўбачылі прыадчыненныя дзверы. Крадком яны падыйшлі да іх і прыслухаліся. У пакоі чуліся нечыя крокі, ціхія стогны, а пасля глыбокае і гучнае варкатанне. Гары з Герміёнай у апошні раз перазірнуліся і кіўнулі адно аднаму.

Шыльна сціснуўшы палачку ў руце, Гары штурхнуў дзверы.