Гары Потэр і Вязень Азкабана - Дж. К. Роўлінг

Гэта быў склеп да столі застаўлены ўсемагчымымі куфэрачкамі і скрынкамі. Гары вылез з люку і зачыніў яго, той выдатна зліўся з пыльнай падлогай і было немагчыма заўважыць ці быў ён там. Гары пачаў павольна красціся па драўляных сходах наверх. Цяпер ён выдатна чуў гукі галасоў і званочку над адчыняючыміся і зачыняючыміся дзвярмі.

Вагаючыся, што яму рабіць далей Гары раптоўна пачуў гук адчыняючыхся дзвярэй. Нехта спускаўся ў склеп.

- І захапі яшчэ каробку Мармеладавых смоўжняў, даражэнькі, а то яны амаль што скончыліся,- адчуўся жаночы голас.

Нечыя ногі пачалі спускацца па прыступках. Гары хутка схаваўся за вялізарным стосам скрынак і пачакаў пакуль гаспадар міне яго. Ён чуў, як той рушыў да куфэркаў, што стаялі ля супрацлеглай сцяны. Лепшага шанца ў яго не было...

Хутка і бясшумна хлопчык выскачыў са сваёй схованкі і пабег па сходах, азірнуўшыся назад, ён заўважыў нечую лысіну і зад вытыркаючыеся між стосаў каробак. Гары адчыніў дзверы і праслізнуў праз іх, апынуўшыся за прылаўкам Мядовага Герцага. Ён схіліўся, хутка адбег у бок і выпрастаўся.

Крама была ўшчэнт перапоўнена вучнямі Хогвартса і на Гары ніхто не звяртаў увагі. Хлопчык абмінаў іншых вучняў, азіраючыся навокал. Яго пачаў душыць смех, калі ён паспрабаваў уявіць сабе выраз на свінячым тварам Дадлі, калі б ён змог убачыць дзе цяпер знаходзіўся Гары.

Паўсюль на вочы трапляліся паліцы месціўшыя найсмачнейшыя з ласункаў, якія толькі мажліва ўявіць. Тут былі кавалкі сметанкавай нугі, пераліваючыеся квадраты ружовага какосавага лёду; тлустыя, мядовага колеру ірыскі; сотні відаў ўсемагчымага шакаладу складзенага ў роўныя радочкі; паблізу стаялі вялізная бочкі з цукеркамі ўсіх смакаў ды свісцячымі пчолкамі – шербетавымі шарамі, якія прымушаюць вас левітаваць, аб якіх некалі распавядаў Рон. На суседняй сцяне былі размешчаны Прысмакі са Спецэфэктамі: Найлепшая Гумка ад Дробла, бірузовыя бурбалкі ад якой ня лопаліся колькі дзён; дзіўныя, разлятаючыеся на аскепкі мятныя зубныя ніці; маленечкія чорныя перачныя шатанята (“Дыхні вагнём на свайго сябра!”); мышарозева (“Пачуйце ў сваім роце мітусню і піск!”); жабкі з мятнага крэму (“Сапраўдныя скокі ў вашым страўніку!”); далікатныя цукровыя пёры і выбухаючыя ляндрынкі.

Гары праціснуўся ў іншы бок крамы праз натоўп шасцігодак дзе месціўся ласункі “Незвычайных Смакаў”. Ля прылаўку стаялі Рон з Герміёнай і разглядалі латок ляндрынак са смакам крыві. Гары ціхенька падкраўся ззаду.

- Бррр, не, Гары напэўна не пажадае гэта есці, тым больш здаецца гэта тавары для упіроў,- прамовіла Герміёна.

- А вось гэта?- спытаўся Рон падсоўваючы пад нос Герміёне слоік Прусачыных Гронак.

- Вызначана, не,- прамовіў Гары.

Рон ледзве на выпусціў слоік з рук.

- ГАРЫ!- узвіскнула Герміёна.- Ты што тут робіш? Як... як ты тут..?

- Вох,- прамовіў Рон у моцным захапленні,- Ты навучыўся апарыяванню!

- Пэўна ж не,- адказаў Гары, а потым сцішыўшы голас, каб не пачуў хтось з шасцігодак распавёў ім аб Мапе Паскуднікаў.

- Цікава чаму Фрэд з Джорджам не перадалі яе МНЕ!- абурана сказаў Рон.- Я ж іх брат.

- Але ж Гары пэўна не збіраецца трымаць яе ў сябе!- выказала смяхотную думку Герміёна.- Ты ж аддаш яе прафесарке МакГонагал?

- Канечне ж, не,- адказаў Гары.

- Ці ты звар’яцела?- вытарапіўшыся на Герміёну, спытаўся Рон.- Аддаваць гэтую карысную рэч?

- Калі б я аддаў яе, мне прыйшося расказаць, адкуль яна ў мяне і тады б Філч даведался б, што Фрэд з Джорджам скралі яе.

- А як жа Сірыюс Блэк?- прашыпела яна.- Што калі ён скарыстаўся адным з праходаў, якія ёсць на мапе. Настаўнікі павінны аб гэтым ведаць!

- У яго гэта наўрацці б атрымалася,- хутка прамовіў Гары.- Глядзі. На мапе ёсць сем сакрэтных праходаў, так? Фрэд з Джорджам сказалі, што аб чатырох Філч ведае. Засталіся тры. Адзін прасеў і ім немагчыма скарыстацца. Яшчэ над адным пасадзілі Лупцуючую Вярбу і выйсці з яго будзе немагчыма. А той якім карыстаўся я... ну... гэта цяжка ўявіць, ён выходзіць у склеп Мядовага Герцага і калі ня ведаць, што ён там ёсць...

Гары завагаўся. А што калі Блэк ведае аб праходзе? Але тут Рон шматзначна кхекнуў і паказаў на аб’яву наклеенную на ўнутранным шкле кандытарскай.

“МІНІСТЭРСТВА МАГІІ ПАВЕДАМЛЯЕ:

Даводзім да звесткі пакупнікоў, што кожны вечар пасля заходу сонца вуліцы Хогсміда патрулююцца дэментарамі. Гэтая мера была ўведзена дзеля бяспекі жыхароў і гасцей Хогсміда і будзе скасавана пасля затрымання Сірыюса Блэка. Таму пажадана, каб усе гандлёвыя аперацыі былі завершаны задоўга да заходу сонца.

З Божым Нараджэннем!

- Бачыш?- ціха прамовіў Рон.- Хацеў бы я пабачыць, якім чынам Блэк паспрабуе пранікнуць у Мядовага Герцага праз вёску перапоўненную дэментарамі. Да таго ж, Герміёна, ці чула ты, каб гаспадары Мядовага Герцага скардзіліся на тое, што нехта пытаўся ўламіцца ў краму? А яны жывуць адразу панад ёй!

- Так, але... але...- Герміёна з усіх сілаў пыталася знайсці хоць якую прычыну.- Глядзі, Гары ўсё ткі забаронена знаходзіцца ў Хогсмідзе, бо ён ня мае падпісанага дазволу! І калі хто даведаецца ў яго будзе купа праблемаў! Да таго ж зараз не вечар... і што калі Сірыюс Блэк з’явіцца сёння? Зараз?

- Але ж цяжка яму будзе выявіць тут Гары,- сказаў Рон, ківаючы на густы снег, які падаў за ваконнай рамай.- Годзе, Герміёна, надыходзяць Каляды, Гары гэтага заслугоўвае.

Герміёна сціснула вусны, але працягвала глядзець з турботай.

- Ты мне хочаш нешта сказаць?- усміхнуўшыся спытаўся Гары.

- Вох... ня тое каб... але, шчыра кажучы, Гары...

- Набудзем свісцячых пчол, Гары?- сказаў Рон, схаіўшы яго за рукаў і пацягнуўшы да бочак.- А мармеладавых смоўжняў? Можа кіслотных цукерак? Фрэд неяк даў мне адну такую, калі мне было сем год... і яна пражгла мне дзірку ў языку. Я памятаю, як маці потым лупцавала яго сваёй мятлою.- Рон задумліва глядзеў на пакунак з кіслотнымі цукеркамі.- Як вы лічыце, ці з’ясі Фрэд крыху прусачыных гронак, калі я скажу яму, што гэта арахіс?

Рон з Герміёнай заплацілі за ўсе свае прысмакі і тройца пакінула Мядовага Герцага і выйшла на завейную вуліцу.

Хогсмід нагадваў калядную картку: маленечкія хаткі і крамкі былі ўкрытыя коўдраю свежага снега, на дзвярах віселі калядныя вяночкі, а між дрэвамі луналі гірлянды зачараваных свечак.

Гары калаціла ад холаду, бо ў адрозненні ад сваіх сяброў ён быў без плашчу. Яны ішлі па вуліцы схіліўшы галовы супраць ветру і Рон з Герміёнай штохвіліны крычалі праз свае шалікі.

- Вось мясцовая пошта...

- А там крама Зонкі...

- Давайце пойдзем да Лямантуючай халупы...

- Маю лепшую прапанову,- стукаючы зубамі прамовіў Рон.- А ці не пайсці нам у Тры Мятлы па вяршковае піва?

Гары быў больш чым згодны – яго рукі змерзлі пад шалёным ветрам, таму яны перайшлі праз дарогу і праз колькі хвілін апынуліся ля невялічкага шынку.

Усярэдзіне было вельмі цесна, шумна, горача і задымлена. За барнай стойкай стаяла пышнацелая жанчына з прыгожым тварам і абслугоўвала купу вядзмакоў.

- Гэта мадам Размерта,- паведаміў Рон.- Пайду набуду напой,- дадаў ён і пайшоў крыху чырванеючы.

Гары з Герміёнай прабраліся на задкі шынку, дзе між акном і елкай, стаялай ля коміна, быў невялічкі свабодны столік. Праз пяць хвілінаў да іх падыйшоў Рон, трымаючы ў руках тры пеністых куфлі гарачага вяршковага піва.

- Шчаслівых Калядаў!- прамовіў ён падымаючы свой куфаль.

Гары зрабіў вялізны глыток. Ён не спрабаваў у сваім жыцці анічога больш смачнага і здавалася, кожная клетачка яго цела напоўнілася цяплынёй.

Ратам лёгкі ветрык узварушыў яго чубок. Дзверы ў Тры Мятлы расчыніліся, Гары паглядзеў праз край свайго куфля і ледзве не захлынуўся.

У шынок, упусціўшы купу сняжынак завіталі прафесары МакГонагал і Флітвік, а за імі ўслед рушыў Хагрыд, пагружаны ў размову з мажным мужчынаю ў лаймава-зялёным кацялку і паласатай мантыі – Карнэліюсам Фаджам, міністрам па магічных справах.

Імгненна рукі Рона і Герміёны апынуліся на гарынай патыліцы і запхалі яго з крэсла пад стол. Узапрэўшы ад вяршковага піва, хлопчык прыпаў да зямлі, сціснуўшы пусты куфаль у руках. Ён убачыў як ногі Фаджа і настаўнікаў рушылі да бару, супыніліся, а затым накіраваліся за суседні з тройцай столік.

Дзесь панад ім Герміёна прашапатала “Мабілярбус!

Елка паднялася на колькі цаляў над зямлёю, абляцела столік і з мягкім стукам прызямлілася з іншага боку століка, хаваючы сяброў ад чужых вачэй. Гледзячы праз густыя ніжнія галінкі, Гары ўбачыў адсоўваючыеся ножкі чатырох крэслаў ля суседняга століку і пачуў кхеканне і уздыхі прысеўшых міністра і настаўнікаў.

Потым да століку падыйшла яшчэ пара ног абутых у бліскучыя бірузовыя чаравікі з высокімі абцасамі і пачуў жаночы голас.

- Шклянка джылевага напою...

- Мне,- прамовіў голас прафесаркі МакГонагал