Дзядзька Мiлон (на белорусском языке) - Мопассан Де

- Вы былi ў салдатах?

- Ну але. Былi часы, i я ваяваў. I бацька мой быў у салдатах, у Напалеона. А вы яго забiлi. Ды яшчэ ў тым месяцы пад Эўро сына майго забiлi, меншанькага, Франсуа. Я вам вiнаваты быў i сплацiў. Цяперачы ўсё, квiта!

Афiцэры пераглянулiся. А стары зноў:

- Восем за бацьку, восем за сына - квiта. Не я з вамi свары шукаў! Мне вы без патрэбы. I адкуль прыйшлi вы, не ведаю. Вы тут, у мяне, а судзiце мяне, быццам у сябе дома. Я сплацiў i не шкадую.

I, расправiўшы сваё нерухомае цела, стары склаў рукi на грудзях, стрымана i ганарлiва.

Прусакi доўга перагаворвалiся. Капiтан, якi таксама страцiў сына месяц таму, абараняў высакароднага старога.

Але вось палкоўнiк падняўся, падышоў да дзядзькi Мiлона i цiха сказаў:

- Слухай, стары, можа, мы i пакiнем табе жыццё, калi ты...

Але стары не слухаў, глядзеў проста ў вочы пераможцу, а вецер варушыў валасы яго, лёгкiя i рэдкiя. Жахлiвая грымаса скрывiла яго твар, худы i пасечаны. Набраўшы поўныя грудзi паветра, стары плюнуў у твар прусаку.

Палкоўнiк ашаломлена падняў руку, i ў тую ж хвiлiну стары плюнуў яшчэ раз.

Афiцэры ўскочылi, i ўсе разам пачалi крычаць нейкiя загады салдатам.

Не прайшло i хвiлiны, як старога паставiлi да сцяны, а ён гэтаксама ўсмiхаўся свайму старэйшаму сыну Жану, нявестцы i двум унучкам, што спалохана глядзелi на яго...