Гары Потэр і Вязень Азкабана - Дж. К. Роўлінг

- Я не жадаю, каб ён быў няшчасным, але жадаю, каб ён быў асцярожным!- запярэчыў містэр Візлі.- Ты ж ведаеш наколькі падобныя Гары і наш Рон, яны нават блукаючы разам, патрапілі ў Забаронены Лес! Але ж Гары не павінен рабіць анічога падобнага ў гэтым годзе! Калі я думаю, што магло здарыцца з ім у тую ноч, як ён збег з хаты... Калі б Начны Омнібус не падхапіў яго, гатовы біцца аб заклад, што калі б Міністэрства знайшло яго, ён быў бы ўжо мёртвым...

- Але ж не памёр і ўвогуле выдатна выглядае, так што...

- Молі, адны кажуць, што Сірыюс Блэк – вар’ят, другія, не... У любым выпадку яму хапіла розуму, каб збегчы з Азкабана, што ў прынцыпу не магчыма. І ўжо месяц мінуў, а ніхто нічога не бачыў і нават на волас не наблізіўся да месца яго схованкі. Мяне не хвалюе тое, што Фадж рэгулярна паведамляе Штодзённаму Вяшчуну, мы не бліжэй да яго злову, чым да вынаходніцтва самазаклённай палачкі. Адзінае у чым мы дакладна ўпэўнены, гэта ў тым, што Блэк пасля...

- Гары будзе добра ахоўвацца ў Хогвартсе.

- Мы лічылі, што і Азкабан добра ахоўваецца. А, калі Блэк змог вырвацца з Азкабана, ён можа пранікнуць і ў Хогвартс.

- Але ж дагэтуль ніхто не ўпэўнены, што Блэку патрэбны менавіта Гары...

Адчуўся нейкі грукат, хлопчык быў упэўнены, што містэр Візлі грукнуў кулаком па сталу.

- Молі, колькі разоў я павінен казаць табе, што ані аб усім паведамляюць ў газэтах! Фадж не казаў ім аб гэтым, але я ведаю, што ён хадзіў у Азкабан, адразу пасля таго як Блэк уцёк. Ахова паведаміла яму, што Сірыюс увесь час размаўляў у сне, і кожны раз казаў адно і тое ж: “Ён у Хогвартсе... ён у Хогвартсе”. Блэк – зшалелы і ён жадае забіць Гары. Ты спытаешся ў мяне чаму? Адкажу! Пэўна Сірыюс лічыць, што забойства Гары, павярне да ўлады яго гаспадара. Блэк страціў усё той ноччу, калі Гары перамог Сама-Ведаеш-Каго і ўсе дванаццаць год месцішча ў Азкабане разважаў аб гэтым...

Запанавала цішыня. Гары памкнуўся да дзвярэй, адчайна спрабуючы пачуць больш.

- Добра, Артур, рабі тое, што лічыш правільным. Але й не забывайся аб Альбусе Дамблдоры. Я не думаю, што ў Хогвартсе штось можа пашкодзіць Гары, пакуль ён там кіруе. Спадзяюся ён аб ўсім ведае?

- Вядома ж не. Мы толькі загадалі яму размясціць вакол школы азкабанскую ахову. Ён ня быў у захапленні ад гэтага, але пагадзіўся.

- Ня быў у захапленне? Чаму яму ня быць задаволеным з той думкі, што яны там, каб схапіць Блэка?

- Дамблдор, ня любіць азкабанскую ахову,- з цяжкасцю ў голасе прамовіў містэр Візлі,- і шчыра кажучы, я таксама... Але ж, калі гаворка ідзе аб такім чараўніку як Блэк, тут патрэбна аб’яднаць свае намаганні і з тымі, каго лепш пазбягаць.

- Калі яны выратуюць Гары...

-... аніхто, нічога супраць іх ня скажа,- стомленна прамовіў містэр Візлі.- Ужо запозна, нам трэба ісці...

Гары адчуў, як рухаюцца крэслы. Як мага цішэй ён паспяшаўся па калідоры ў бар і схаваўся. Грукнулі дзверы гасцёўні. А праз колькі секунд рыпаючыя прыступкі паведамілі хлопчыку, што містэр і місіс Візлі падымаюцца на другі паверх.

Бутэлечка з Пацучыным Тонікам ляжала пад столікам дзе яны ранней сядзелі падчас вячэры. Гары пачакаў, пакуль не грукнуць дзверы пакою містэра і місіс Візлі і паспяшаўся наверх разам з бутэлечкай.

Фрэд і Джордж стаіліся ў цені на лесвічным маршы і душыліся са смеху, слухаючы, як Персі перакопвае іх з Ронам пакой у пошуках значыка.

- Ён у нас,- прашапатаў Гары Фрэд.- глядзі, як мы яго ўдасканалілі.

На значыку цяпер ззяў надпіс “Шкодны Стараста”.

Гары натужна хмыкнуў, зайшоўшы аддаў Рону Пацучыны Тонік, потым зачыніўся ў сваім пакоі і паклаўся на ложык.

Так Сірыюсу Блэку патрэбен ён. Гэта ўсё тлумачыць. Фадж быў гэткім паблажлівым, таму што ўзрадаваўся, што Гары жывы. Ён загадаў Гары заставацца на Дыягон Алеі дзе заўжды было шмат чараўнікоў, якія маглі сачыць за ім. І ён заўтра дасылае дзве машыны з Міністэрства, каб Візлі маглі назіраць за ім пакуль ён не сядзе на цягнік.

Гары ляжаў, слухаючы воклічы ў суседнім пакоі і пытаўся сам у сябе, чаму яму больш не страшна. Сірыюс Блэк забіў адной замоваю трынаццаць чалавек; містэр і місіс Візлі пэўна вырашылі, што ён Гары запанікуе, калі даведаецца праўду. Але ён сапраўды шчыра лічыў, што місіс Візлі мела рацыю, месца дзе паблізу ёсць Альбус Дамблдор самае бяспечнае на зямлі. Не здарма людзі кажуць, што адзіны чалавек, які ніколі не баяўся Лорда Вальдэморта быў менавіта Дамблдор. Няўжо ж дырэктар спужаецца яго правай рукі? 

А гэтыя ахоўнікі з Азкабану аб якіх усе кажуць. Яны пужаюць значную большасць народу і калі іх размесцяць вакол ўсёй школы, шанцы Блэка будуць аніякімі.

У цэлым, Гары турбавала толькі адно, шанцы на наведванне ў гэтым годзе Хогсміда раўны нулю. Ніхто б не дазволіў Гары пакінуць межы замка, пакуль Блэка ня схопяць. Да таго ж хлопчык падазраваў, што за кожным яго крокам будуць уважліва сачыць.

Ён пахмурна глядзеў на пакрытую цемраю столь. Няўжо яны лічаць, што Гары не ў стане сам аб сабе паклапаціцца? Ён ўжо тройчы перамагаў Лорда Вальдэморта, і быў не такі ўжо нягодны...

Нечакана ён прыпомніў выяву дзіўнага звера, які хаваўся ў цені на Плошчы Магнолій.

Што рабіць, Калі ўбачыў Благі Канец...

- Я не жадаю быць забітым,- ўголас прамовіў Гары.

- Малайца,- сонна прамовіла яму ўласнае адлюстраванне.

— РАЗДЗЕЛ V —

Дэментар

Наступнай ранніцай Том, як заўжды разбудзіў Гары, бяззуба ўсміхаючыся і трымаючы ў руках кубак гарбаты. Гары апрануўся і ледзь пераканаў незадаволеную гэтым Хэдвіг, вярнуцца ў сваю клетку, калі Рон пастукаў у яго пакой. Ён нацягваў швэдар і быў раздражнённым.

- Вох, хутчэй бы трапіць на цягнік,- прамовіў Рон,- У Хогвартсе, я нарэшце змагу пазбавіцца ад Персі. Цяпер ён абвінавачвае мяне ў тым, што я закапаў гарбатай фота Пенелопы Клірвотар,- Рон скрывіў морду,- яго дзяўчыны. Яна схавала твар па-за рамкай, таму што яё нос запрышчавіў...

- Мне трэба сёе-тое табе сказаць,- пачаў Гары, але быў перапынены тупатам блізнятаў, якія падскочылі, каб павіншаваць Рона за тое, што той чарговы раз разлютаваў Персі.

Яны спусціліся да сняданку. Містэр Візлі, нахмурыўшы брові, чытаў першую старонку Штодзённага Вяшчуна. Місіс Візлі распавядала Герміёне і Джэні аб тым як варыла Любоўнае зелле, калі была дзяўчынкай, ўсе тры гігікалі.

- Ты штось, хацеў мне сказаць,- заўважыў Рон, калі яны прыселі за стол..

- Пасля,- прамармытаў Гары, а тым часам у гасцёўню ўварваўся Персі.

У Гары так і не атрымалася паразмаўляць з Ронам, альбо Герміёнай падчас хаатычных збораў; усе былі занятыя перацягваннем сваіх рэчаў па вузкай лесвіцы Дзіравага Катлу з другога паверха да дзвярэй. Клеткі Хэдвіг і малай вушастай савы Персі, якую клікалі Гермес стаялі зверху, а побач з валізамі гучна шыпеў маленькі куфар.

- Усё добра, Крукшанс,- буркавала Герміёна з куфрам.- Я выпушчу цябе ў цягніку.

- Ты не зробіш гэта!- запратэставаў Рон.- Як наконт беднага Скаберса?

Ён паказаў на сваю нагрудную кішэню, дзе абаранкам скруціўся яго пацук.

Містэр Візлі, які звонку чакаў машыны з Міністэрства, прасунуў галаву ў дзверы.

- Яны ўжо тут,- сказаў ён,- хадзем, Гары.

Разам яны прайшлі па невялічкаму тратуару да першай з двух старамодных цёмна зялёных аўтамабіляў у кожным з якіх за рулём сядзела па чараўніку-агенту, апранутых ў аксамітную вопрадку смарагдавага колеру.

- Гары, паедзе з вамі,- прамовіў містэр Візлі аглядзеўшы вуліцу зправа і злева.

Хлопчык сеў на задняе сядзенне, а да яго неўзабаве далучыліся Герміёна, Рон, і на раздражненне Рона, яго брат Персі.

У адрозненні ад Начнога Омнібуса, машыны Міністэрства магіі ехалі загладка. Самі яны выглядалі, як звычайныя аўтамабілі, але мелі асаблівасць працісківацца ў самыя невялічкія шчыліны між іншымі машынамі, чаго аніколі б не атрымалася ў службовага аўто дзядзькі Вернана. Калі яны прыехалі на Кінг Крос у іх ў запасе было дваццаць хвілін; кіроўцы Міністэрства згрудзілі іх рэчы на вазкі, якія самі ж даволі хутка адшукалі, развіталіся з містэрам Візлі, крануўшы свае капелюшы і пахіліўшыся, а потым ад’ехалі, незразумелым чынам скокнуўшы ў самы пачатак нерухомай чаргі машын ля светлафора.

Містэр Візлі суправаджаў Гары увесь шлях да станцыі, трымаючы хлопца за локаць.

- Адразу ж прапаную,- сказаў ён, азірнуўшыся па баках,- рухацца парамі, як шмат хто акрамя нас. Я пайду першым разам з Гары.

Містэр Візлі павольна пайшоў, штурхаючы гарын вазок між платформамі дзевяць і дзесяць і паглядаючы, так бы вельмі зацікаўлены, на толькі што падыйшоўшы да дзевятай платформы цягнік ІнтэрСіті 125. Потым шматзначна пазірнуў на Гары і быццам бы выпаткова знік за бар’ерам, хлопчык рушыў ўслед зрабіўшы ўсё па яго прыкладу.

Праз імгненне, яны ўжо празлізнулі праз цэльнаметалічны бар’ер на платформу дзевяць і тры чвэрці, дзе ўбачылі Хогвартс Экспрэс. Гэта быў пунсовы цягнік з паравым рухавіком, які стаяў і пыхкаў дымам панад платформай забітай ведзьмаркамі і ведзьмакамі, што праваджалі сваех дзяцей у школу.